Samochód pod gołym niebem zatrzymał się i zeskoczyliśmy, pędząc na drogę. Nasz przewodnik skinął na nas, abyśmy poruszali się szybko, ale po cichu. W gęstej czaszy Sumatrzańskiej dżungli huczała duża samiec małpy, to pilne huczenie prawie ogłuszające.

mniejsza samica i młodociany uciekły już przed zbliżaniem się naszego pojazdu, ale samiec został, aby odwrócić naszą uwagę – według naszego przewodnika – gdy inni uciekli w bezpieczne miejsce. Rzuciliśmy się do nieprzejezdnego lasu, przedzierając się przez plątaninę przeszywających, ciętych, kolczastych gałęzi, walcząc z kamerami i lornetkami.

zatrzymaliśmy się i pochyliliśmy wzrok w górę, w górę.

olbrzymi gibbon – siamang – spojrzał na nas, wciąż wyjąc. Jego masywny worek gardłowy wybrzuszony. Obserwowaliśmy przez kilka minut, jak używał długich, chudych i super-silnych ramion, aby rzucić się przez baldachim z atletycznym porzuceniem, zatrzymując się okresowo, aby potrząsnąć gałęziami i wpatrywać się w nas stalowym wzrokiem, który powiedział: „tak, widzę was, intruzi – i nie boję się.”

nie zostaliśmy długo, nie chcąc zakłócać życia rodzinnego w koronach drzew. Nie dostrzegliśmy też ponownie siamangów podczas naszych eksploracji Parku Narodowego Way Kambas, chociaż słyszeliśmy je każdego ranka, gdy zmierzaliśmy do dżungli. Ich pieśni o świcie huczały wokół nas jak dzika Orkiestra. To dźwięk, którego nigdy nie zapomnę. I nie jestem sama.

śpiewające, swingujące małpy

Tim O ’ Brien, starszy naukowiec i prymatolog z Towarzystwa Ochrony Przyrody, przypomniał, że to „niesamowicie piękny poranny refren” siamanga pierwszy „zahaczył” go o gatunek.

Susan Lappan, antropolog z Appalachian State University, wyjaśniła, że te „hipnotyzujące piosenki” są zwykle duetem między męskimi i żeńskimi partnerami „splecionymi ze sobą w wyszukany pokaz wokalny i ich akrobatyczny ruch wśród drzew.”Naukowcy uważają, że gibbony, podobnie jak siamangowie, śpiewają, aby zaznaczyć swoje terytorium, wzmocnić więzi rodzinne, chronić najlepsze owocujące drzewa i reklamować się dla partnera – powodów do wycia, z którymi ludzie mogą się głównie wiązać.

talent Gibbonsa do egzotycznej muzyki – z dźwiękami wokalnymi od nawiedzającego japońskiego fletu po rozbrzmiewającą syrenę policyjną – wraz z niesamowitymi zdolnościami gimnastycznymi, sprawiły, że rodzina naczelnych została nazwana „śpiewającymi, swingującymi małpami”, według Lappana.

ale cała ta wirtuozeria nie zwróciła na świat uwagi siamangów i innych gatunków gibonów. Zostały one w dużej mierze zignorowane przez konserwatorów, naukowców i światową opinię publiczną-przynajmniej w porównaniu do małp człekokształtnych, tygrysów, słoni i nosorożców, nawet gdy stoją w obliczu wielu takich samych niebezpieczeństw jak inne duże azjatyckie Ssaki.

obecnie siamangi znajdują się na Czerwonej Liście IUCN jako zagrożone wyginięciem.

większość pozostałych na świecie siamangów znajduje się na Sumatrze. Dodatkowa populacja występuje w Azji kontynentalnej na Półwyspie Malajskim i w Tajlandii. Nadal toczy się dyskusja na temat tego, czy te dwie populacje (Sumatrzańska i kontynentalna) stanowią odrębne podgatunki.

Siamangowie nie są sami w zagrożeniu. Spośród szesnastu gibbonów uznanych przez Czerwoną Listę IUCN jeden jest uważany za narażony, jedenaście zagrożony i cztery krytycznie zagrożone. Żaden gatunek gibonów nie jest uważany za Bezpieczny, a niektóre są na skraju wyginięcia.

poznaj siamangów

Syjamangi najlepiej opisać jako gigantyczne gibony. Największe z nich mogą mieć 1 metr wzrostu i ważyć 14 kilogramów – dwa razy więcej niż inne gatunki gibonów, choć wciąż małe w porównaniu do małp człekokształtnych na świecie, takich jak orangutany i szympansy. Siamangowie mieszkają w rodzinie gibbonów z rodziny Hylobatidae, ale są na tyle różni się od swoich krewnych, aby twierdzić, że ich własny rodzaj, Symphalangus.

nie tylko różnią się wielkością, ale są też jedynymi gibonami, które mają nadmuchiwaną worek gardłowy – zwany gularem – podobny do fregaty, cietrzewia szałwiowego lub żaby. Po całkowitym napompowaniu powietrzem, worek siamanga może być większy niż jego głowa, nadając piosence podobny do Dudy impuls, który znacznie zwiększa zarówno jego objętość, jak i zasięg.

Siamangi nie różnią się tylko fizycznie od innych gibonów. Jedną z rzeczy, które przyciągnęły Lappana do nich był ich odrębny styl rodzicielski.

„Siamangowie są jedynymi gatunkami gibonów, u których mężczyźni są mocno zaangażowani w opiekę nad niemowlętami”, powiedziała, zauważając, że mężczyźni siamangowie zwykle zaczynają opiekować się niemowlętami po ukończeniu jednego roku życia. „Młodzi siamangowie zazwyczaj zaczynają dzielić miejsce do spania z samcem, a nie ze swoimi matkami, gdy rodzi się młodsze rodzeństwo, a niektórzy młodociani nadal dzielą miejsce do spania z samcem, dopóki nie ukończą 4-5 lat.”

podczas gdy monogamiczne pary i młode są normą, O ’ Brien mówi, że istnieją również grupy siamang, które są poliandryczne, gdzie kilka samców dzieli jedną samicę.

podobnie jak wszystkie inne gibony, siamangi są akrobatami nadrzecznymi, wykonującymi gimnastyczne cuda w tropikalnym baldachimie z łatwością – formą ruchu nazywaną przez naukowców brachiatingiem. W olśniewającym pokazie często koordynują swinging ze swoimi piosenkami.

Syjamangi również odgrywają istotną rolę w swoich domach jako rozsiewacze nasion.

Lappan wskazuje na badania Mohamada Rusmanto, zauważając, że siamangi wypróżniają niektóre nasiona „całe i nieuszkodzone setki metrów od rośliny macierzystej.”Mówiąc prościej,” syjamangi pomagają rozmnażać niektóre z ich ulubionych drzew pokarmowych. Jeśli siamangi zostaną usunięte z lasu, te usługi rozprzestrzeniania nasion zostaną utracone, co prawdopodobnie doprowadzi do degradacji lasu w dłuższej perspektywie.”

szkoda, że zaniedbane gibbony

pomimo ich ekologicznego znaczenia, Siamangowie i inne gibbony nie mają wystarczającej uwagi w zakresie ochrony i badań. Kiedy omawia się przyrodę Sumatrzańską, niemal zawsze obraca się ona wokół zaledwie czterech gatunków: sumatrzańskich orangutanów, słoni, tygrysów lub nosorożców. Siamangowie i pozostałe dwa gatunki gibonów na wyspie w większości nie są wymieniane.

Lappan sugeruje, że lekceważenie to może po części wynikać z długiej znajomości społeczeństwa zachodniego z większymi gatunkami.

„Nosorożce, tygrysy i słonie są znane anglojęzycznemu światu od wielu dziesięcioleci, głównie dzięki historiom pochodzącym z Afryki lub Azji Południowej”-powiedziała. „Przed pierwszym długoterminowym badaniem terenowym syjamangów w latach 70. prawie nic nie było wiadomo o zachowaniu lub ekologii.”

być może jednym z największych – ale nieświadomych – powodów, dla których pominięto syjamangi i gibbony, jest ich niefortunne określenie jako ” małpy mniejsze.”

” Jak to się nazywa?”powiedział O’ Brien.

według Lappana gibbonom pierwotnie nadano nazwę „aby wskazać ich małe rozmiary ciała w stosunku do ich” wielkich „małpich kuzynów”, nie ze względu na ich mniejsze znaczenie.

Niestety Etykieta mogła sprawić, że te zwierzęta wydawały się mniej charyzmatyczne, mniej interesujące i po prostu mniej atrakcyjne niż tak zwane „wielkie” małpy. Wydaje się, że podobny los spotkał wiele średnich i małych dzikich kotów na świecie — takich jak środkowoamerykańska margay czy afrykański złoty kot – gatunków długo ignorowanych przez konserwatorów i badaczy; nawet gdy zwierzęta te, podobnie jak małpy człekokształtne, dryfują z bezpiecznego do zagrożonego.

Luka ochronna

niewiele wiadomo o stanie populacji syjamskiej. Naukowcy w dużej mierze skupili się na zachowaniu siamang, song czy poruszaniu się, podczas gdy tylko kilka badań przyjrzało się zagrożeniom i statusowi tych gigantycznych gibbonów. Na przykład na Sumatrze konserwatyści mogą dość dobrze oszacować pozostałą liczbę tygrysów, nosorożców lub słoni, ale IUCN nie podaje nawet przybliżonego oszacowania całkowitej liczby siamangów.

„większość populacji syjamangów nie została ocenzurowana, ale szacuje się, że dziesiątki tysięcy siamangów pozostaje w kilku parkach narodowych na Sumatrze i wokół nich”, powiedział Lappan. W 2002 roku badania populacji siamang w Parku Narodowym Bukit Barisan Selatan – jednym z największych rezerwatów Sumatry-oszacowały, że może być domem dla ponad 22 000 zwierząt.

znacznie mniej wiadomo o populacjach syjamskich w Azji kontynentalnej, lappan powiedział, „ale większość Półwyspu Malajskiego została wylesiona, więc istnieje powód do wielkich obaw o status syjamangu w Malezji i południowej Tajlandii.”

Liczba Siamang gwałtownie spada. Według IUCN ” istnieją powody, aby sądzić, że gatunek zmniejszył się o co najmniej 50% w ciągu ostatnich 40 lat (trzy pokolenia) głównie z powodu polowań na handel zwierzętami domowymi i ciągłego wskaźnika utraty siedlisk.”A ta ocena-najnowsza-została dokonana siedem lat temu. Od tego czasu region stracił wiele lasów.

siamang ma pecha żyć w dwóch krajach o jednym z najwyższych i najszybszych wskaźników wylesiania na świecie. Indonezja została ostatnio uznana za największego deforestera na świecie – nawet przyćmiewa Brazylię, która ma o wiele więcej lasów do stracenia – podczas gdy Malezja ma najwyższy wskaźnik utraty lasów na świecie. Co gorsza, Wyspa Sumatra jest epicentrum utraty lasów w Azji. Sumatra straciła około 85% swoich lasów w ciągu ostatnich 50 lat. A zniszczenie trwa.

do 2008 roku syjamang stracił 70-80 procent swojego pierwotnego siedliska w całym swoim zasięgu – w tym w Indonezji, Malezji i Tajlandii – ponownie, zgodnie z IUCN.

jedyną dobrą wiadomością jest to, że siamangi wydają się bardziej przystosowane do utraty siedlisk niż wiele innych gatunków lasów deszczowych, w tym Inne gibony. Siamangi przetrwały w lasach wtórnych, choć w mniejszym zagęszczeniu niż w pierwotnych lasach deszczowych. Naukowcy nie wierzą jednak, że mogą przetrwać w monokulturze, takiej jak plantacje oleju palmowego, kawy i papieru, Które W ostatnich dziesięcioleciach szybko zastąpiły lasy w całym swoim zasięgu.

„Siamang i inne gibbony żyją w koronach drzew i wymagają połączonych baldachimów drzew, aby poruszać się po swoich zasięgach”, wyjaśnia O ’ Brien. „Gdy lasy są wycinane, Pozostałe łaty stają się izolowane i często są zbyt małe, aby utrzymać żywotną populację syjamangu.”

Syjamangi stoją w obliczu dodatkowego zagrożenia, którego nie ma wiele innych sumatrzańskich gatunków: nielegalnego handlu zwierzętami domowymi. Według raportu z 2009 roku na temat handlu gibonami, syjamczycy rzadko pojawiali się otwarcie na sumatrzańskich rynkach, ale można je nabyć za zamkniętymi drzwiami.

„Dealerzy na rynkach twierdzili, że mogą zorganizować sprzedaż dużych ssaków, takich jak orangutan, siamang, tygrysy sumatrzańskie, niedźwiedzie słoneczne… i inne na życzenie”, czytamy w raporcie. Ponadto zauważa, że syjamangi są popularnymi zwierzętami wśród urzędników i oficerów wojskowych zarówno na Sumatrze, jak i na jawie, gdzie nie ma rodzimej populacji syjamangów. Na jawie syjamangowie byli ” jednymi z najpospolitszych naczelnych handlowanych na wyspie.”Raport ujawnił również, że ogrody zoologiczne w Indonezji i Azji kontynentalnej prawdopodobnie zależą od takiego handlu ich uwięzionymi gibbonami.

lappan powiedział, że polowanie na handel zwierzętami „zwykle wiąże się z zabiciem matki, aby schwytać jej niemowlę.”

jedną z organizacji działających na rzecz powstrzymania tego nielegalnego handlu w Indonezji jest Kalaweit. Skupiony na gibbonach, Kalaweit pomaga w rehabilitacji małp w miejscach na Sumatrze, jawie i Borneo. Niestety, większość uratowanych gibbonów nie może wrócić na wolność z powodu zarażenia się ludzkimi chorobami. Ale uratowane gibbony są odpowiednio pielęgnowane, a czasami osobniki mogą zostać zwrócone do swoich leśnych domów.

nadal w obliczu potrójnego uderzenia bezprecedensowego wylesiania, nielegalnego handlu zwierzętami domowymi i tragicznie niskiego profilu, syjamangi mogą być kolejnym dużym ssakiem w Azji Południowo-Wschodniej, który skończy jako krytycznie zagrożony. Dla tych, którzy mieli przyjemność zobaczyć i usłyszeć te gigantyczne gibony, byłaby to głęboka porażka, podobnie jak utrata wspaniałych lasów, które zamieszkują.

„są po prostu wspaniałymi stworzeniami i czuję się niesamowicie zaszczycony, że miałem okazję spędzić z nimi tyle czasu” – powiedział Lappan.