dojrzewanie powinowactwa: proces, w którym komórki B dojrzewają i wytwarzają przeciwciała, które mają większe powinowactwo do celu antygenowego. Proces ten jest bardziej widoczne, gdy odpowiedź immunologiczna jest w toku.

receptor ekspresji na powierzchni komórek mięśniowych na styku mięśni i nerwów. Receptor wiąże acetylocholinę, cząsteczkę uwalnianą przez nerwy, która indukuje skurcz mięśni.

enzymy, które przenoszą grupy fosforanowe od dawcy (takie jak ATP) do białek. Kinaza tyrozynowa może stać się celem odpowiedzi autoimmunologicznej.

choroba autoimmunologiczna obserwowana u niemowląt, spowodowana przejściem autoprzeciwciał przeciwko antygenom Ro i/lub La z matki na dziecko. Choroba może być bardzo ciężka, ponieważ przeciwciała te mogą powodować blok serca.

choroba autoimmunologiczna spowodowana obecnością autoprzeciwciał skierowanych przeciwko desmogleinie 1, białkowej części desmosomu. Desmosomy są strukturami, które szczelnie utrzymują komórki skóry. Przeciwciała zakłócają to połączenie, powodując powstawanie pęcherzy.

choroba autoimmunologiczna spowodowana obecnością autoprzeciwciał skierowanych przeciwko desmogleinie 3, białkowej części desmosomu. Desmosomy są strukturami, które szczelnie utrzymują komórki skóry. Przeciwciała zakłócają to połączenie, powodując powstawanie pęcherzy.

choroba autoimmunologiczna spowodowana obecnością autoprzeciwciał skierowanych przeciwko płytkom krwi, które są niezbędne do prawidłowego krzepnięcia krwi. U pacjentów występują charakterystyczne objawy krwawienia.

choroba autoimmunologiczna spowodowana obecnością autoprzeciwciał skierowanych przeciwko receptorowi acetylocholiny, który znajduje się na mięśniach szkieletowych. Pacjenci mają charakterystyczne osłabienie mięśni.

Agregaty komórek odpornościowych, głównie limfocytów B i limfocytów T, które rozwijają się w narządach dotkniętych autoimmunizacją, narządach, które normalnie nie zawierają limfocytów.

układ antygenu leukocytów ludzkich (HLA) jest MHC u człowieka.

główny kompleks zgodności histologicznej (MHC) to klaster genów, które wytwarzają białka wyrażone na powierzchni komórki, które biorą udział w przetwarzaniu antygenu i innych funkcjach odpornościowych. Geny MHC są najbardziej polimorficznymi genami, jakie mamy, co oznacza, że ten sam gen ma nieco inne sekwencje u różnych ludzi.

pozycja genu na chromosomie. Kiedy ten sam gen ma różne wersje u różnych ludzi, wersje te (zwane „allelami”) nadal zajmują to samo locus.

technika stosowana do ilościowego oznaczania białek (takich jak przeciwciała i antygeny) w oparciu o sposób rozpraszania światła po umieszczeniu w roztworze.

każdy wirus, bakteria, pasożyt lub grzyb, który może dostać się do ludzkiego ciała i powodować choroby.

technika stosowana do określenia obecności przeciwciał w surowicy pacjenta, objawiająca się ich wiązaniem z oczyszczonym antygenem będącym przedmiotem zainteresowania, przymocowanym do plastikowej płytki. Po związaniu się z antygenem, przeciwciała pacjenta są wykrywane przez dodanie dostępnego w handlu przeciwciała skierowanego przeciwko ludzkim przeciwciałom, które zostało sprzężone z enzymem.

technika stosowana do określenia obecności przeciwciał w surowicy pacjenta, objawiająca się ich wiązaniem z oczyszczonym antygenem będącym przedmiotem zainteresowania przyłączonym do kulek magnetycznych. Po związaniu się z antygenem, przeciwciała pacjenta są wykrywane przez dodanie komercyjnego przeciwciała skierowanego przeciwko ludzkim przeciwciałom, które zostało sprzężone z cząsteczką emitującą światło.

technika stosowana w celu określenia obecności przeciwciał w surowicy pacjenta, objawiająca się ich wiązaniem z określonym interesującym substratem tkankowym. Po związaniu się z tkanką, przeciwciała pacjenta są wykrywane przez dodanie komercyjnego przeciwciała skierowanego przeciwko ludzkim przeciwciałom, które zostało połączone z barwnikiem fluorescencyjnym.

punkty kontrolne immunologiczne są cząsteczkami, które normalnie regulują odpowiedź immunologiczną poprzez hamowanie komórek T. Gdy punkty kontrolne są hamowane, komórki T stają się uwolnione i mogą być używane do niszczenia komórek nowotworowych. Jednocześnie to hamowanie punktów kontrolnych sprawia, że komórki T są bardziej zdolne do wywoływania chorób autoimmunologicznych.

komórki T, które rozpoznają antygeny należące do pacjenta (takie jak Tyreoglobulina w tarczycy lub miozyna w sercu), a nie antygeny u bakterii i wirusów.

składające się z wielu klonów lub pochodzące z nich.

kilka form zmian układu odpornościowego, w których prawidłowa równowaga między różnymi składnikami immunologicznymi jest zmieniona.

choroba zapoczątkowana przez zakażenie niektórymi gatunkami paciorkowców, w których pacjent wytwarza przeciwciała przeciwko tym bakteriom, które jednak rozpoznają również antygeny serca, takie jak miozyna sercowa.

część antygenu, która jest rozpoznawana przez przeciwciało lub receptor limfocytów T.

znane również jako komórki B, limfocyty te mają powierzchniowy receptor specyficzny dla jednego z wielu antygenów. Limfocyty B wydzielają również przeciwciała, które w przypadku skierowania przeciwko własnym składnikom nazywane są autoprzeciwciałami (jak stwierdzono u pacjentów z chorobami autoimmunologicznymi).

znane również jako limfocyty T, te limfocyty są jednym z dwóch typów limfocytów, które mają receptory specyficzne dla antygenu na swojej powierzchni i pośredniczą w odporności adaptacyjnej (drugi typ to limfocyt B).

każda cząsteczka, która może być rozpoznana specyficznie przez przeciwciała lub limfocyty T. Zazwyczaj rozpoznanie koncentruje się na niektórych częściach antygenu (a nie na całym antygenie), które nazywane są epitopami.

rodzaj przeciwciał, które rozpoznają antygeny pacjenta, zawsze obecne w chorobach autoimmunologicznych, a czasami je powodujące.

normalny Składnik pacjenta, taki jak białko lub kompleks białkowo-nukleinowy, który zostaje rozpoznany przez własne przeciwciała pacjenta i / lub limfocyty T podczas choroby autoimmunologicznej.

białka wytwarzane przez limfocyty B i komórki plazmatyczne, które rozpoznają określone cząsteczki zwane antygenami.

zbiór cech osoby (morfologicznych, fizjologicznych, biochemicznych itp.), określonych przez jej genotyp i środowisko.

stwardnienie tkanki spowodowane nieprawidłowym odkładaniem się włókien kolagenowych. Na przykład, stwardnienie skóry w twardzinie; i stwardnienie nerek u pacjentów z cukrzycą, którzy rozwijają się choroby kłębuszków.

choroba autoimmunologiczna ukierunkowana na melanocyty skóry i wytwarzająca charakterystyczne plamy przebarwień, które szpecą i osłabiają poczucie własnej wartości i jakość życia pacjenta.

układowa choroba autoimmunologiczna wpływająca na skórę (zapalenie skórno-mięśniowe), mięśnie prążkowane (zapalenie wielomięśniowe) i często inne cele (od stawów do płuc).

choroba autoimmunologiczna ukierunkowana głównie na tarczycę, z udziałem autoprzeciwciał, które wiążą się z receptorem wyrażonym w komórkach tarczycy i stymulują go, zwanym receptorem TSH.

ogólnoustrojowa choroba autoimmunologiczna wpływająca na stawy (z wzorem podobnym do reumatoidalnego zapalenia stawów) i wiele innych narządów (od nerek, serca, mięśni, układu nerwowego), skórę i często inne narządy (takie jak płuca i układ żołądkowo-jelitowy).

układowa choroba autoimmunologiczna wpływająca na stawy (z wzorem podobnym do reumatoidalnego zapalenia stawów) i wiele innych narządów (od nerek, serca, mięśni, układu nerwowego).

układowa choroba autoimmunologiczna ukierunkowana głównie na błonę maziową (zwaną błoną maziową), która łączy stawy obwodowe (takie jak ręka, łokieć, ramię, kolano i biodro).