opierając się na liście do Hebrajczyków oraz od teologa i siostry św. Józefa Elizabeth Johnson, możemy wyobrazić sobie komunię świętych jako gigantyczny Stadion ludzi, z których wszyscy biegli lub biegną, wielki wyścig. Gdy każdy z nas zaczyna swoją kolej na linii startu, jesteśmy podnoszeni przez miłość i zachętę wszystkich tych, którzy dobrze znają wyzwania przed nami i którzy zostali, aby nam towarzyszyć i dopingować nas. „Jest to kwestia natchnienia się przez całą ich liczbę, przez ten obłok świadków Boga żywego”, pisze Johnson, cytując Hebrajczyków: „dlatego, ponieważ jesteśmy otoczeni przez tak wielki obłok świadków, odłóżmy na bok wszelki ciężar i grzech, który tak ściśle przylega, i biegnijmy z wytrwałością w biegu, który jest przed nami” (12: 1-2).

odniesienia do komunii świętych w wierzeniach katolickich można znaleźć już w IV wieku. Termin ten pojawia się w Credo Apostołów, uważanym za napisane w V wieku. W Kościołach wschodnich oznaczało to przede wszystkim komunię „rzeczy świętych”—nasz udział w jednym chrzcie, a zwłaszcza w Eucharystii, która zarówno reprezentuje, jak i urzeczywistnia naszą jedność jako jedno ciało Chrystusa.

na Zachodzie Komunia świętych częściej oznacza komunię „świętych”, zarówno żywych, jak i umarłych. Pamiętaj, że w Nowym Testamencie „święci” nie oznaczają kanonizowanych świętych (znacznie później), ale raczej cały lud Boży. Paweł rozpoczął jeden ze swoich listów: „do Wszystkich Świętych w Chrystusie Jezusie, którzy są w Filippi” (Filip. 1:1).

Komunia świętych obejmuje nie tylko wszystkich wierzących w Chrystusa, ale, według wielu uczonych, wszystkich ludzi prawdy i miłości, w których działa Duch. Dotyczy to również tych na ziemi, tych, którzy nadal podążają do Boga w procesie oczyszczania, który katolicy nazywają czyśćcem, i tych, którzy teraz trwają w Bogu. Stara terminologia dla tych trzech stanów brzmiała: „Kościół wojujący” na ziemi,” Kościół cierpiący „w czyśćcu i” Kościół tryumfujący ” w niebie. Razem tworzymy Kościół, ciało Chrystusa.

najlepszą rzeczą w komunii świętych jest to, że łączy nas wszystkich—ponieważ jesteśmy jednym ciałem. Kiedy sprawujemy Eucharystię, modlimy się ze wszystkimi, którzy byli przed nami. My żyjący możemy modlić się za zmarłych, „dusze w czyśćcu”, które potrzebują modlitwy w drodze do Boga. Tłumy w niebie modlą się za resztę z nas, inspirują nas swoim przykładem i pozostają obecne dla nas w sposób, o którym nie wiemy. „Spędzę moje niebo czyniąc dobro na ziemi”, powiedział św. Teresa z Lisieux przed śmiercią.

więc jesteśmy związani, w jakiś cudowny, niewytłumaczalny sposób, z tymi, którzy odeszli przed nami. Ojciec Boston College Michael Himes napisał, że bycie częścią długiej tradycji uwalnia nas od bycia tylko ludźmi w naszym wieku—możemy rozmawiać z naszymi przodkami, z Mozartem i Teresą Àvila, Dante i Madame Curie, Euklidesem i Jane Austen. „W tradycji katolickiej-mówi-nazywamy to komunią świętych.”

Ten artykuł ukazał się w grudniowym wydaniu „U. S. Catholic” (Vol. 79, nr 12, s. 46).

masz pytanie? Ask us at [email protected] and we’ll consider it as one of our Glad You Asked questions.

Image: Flickr cc via Fr Lawrence Lew, O.P.