Imagizm to termin związany z eklektyczną grupą angielskich i Amerykańskich poetów pracujących w latach 1912-1917, wśród nich niektórzy z najważniejszych pisarzy angielskich pierwszej połowy XX wieku: Ezra Pound, Amy Lowell, William Carlos Williams, H. D. (Hilda Doolittle), D. H. Lawrence, Ford Madox Ford i Richard Aldington. Nigdy nie był to całkowicie amerykański ruch, jednak imagizm wywarł dramatyczny wpływ na kilka kolejnych pokoleń świadomie amerykańskich pisarzy i poetów, być może najbardziej bezpośrednio na tych, którzy są związani z Obiektywistycznymi i czarnymi górskimi szkołami poezji. Nawet poeci niezwiązani formalnie z imagizmem, tacy jak T. S. ELIOT, Conrad Aiken, Marianne Moore i Wallace Stevens, lub otwarcie wrogo nastawieni do aspektów estetyki imagistycznej, tacy jak Robert Frost, skorzystali pośrednio z formalnych eksperymentów szkoły imagistycznej i powszechnego sukcesu krytycznego.

historia imagizmu ma dwie względnie odrębne fazy. Pierwszy z nich związany jest z Poundem, który kierował ruchem od 1912 do 1914 roku, kiedy to porzucił go, by poświęcić się obronie vorticism, angielskiej wersji włoskiego futuryzmu, skupiającej się na twórczości artysty i poety Wyndhama Lewisa i rzeźbiarza Henriego Gaudiera-Brzeskiego. Drugi etap imagizmu, który Pound nazwał „Amygizmem” w oburzeniu z powodu utraty kontroli nad ruchem, jest związany z Amy Lowell i obejmuje mniej więcej lata 1915-1917. Po 1917 r. większość zasad imagistycznych została tak szeroko rozproszona i zaakceptowana (i źle naśladowana) w Anglo-amerykańskiej społeczności literackiej, że ruch ten, nigdy nie był zbyt spójny, zrobił miejsce dla bardziej radykalnych praktyk awangardowych.

Imagizm wyłonił się z zaangażowania funta w Londynie w Klub poetów, który rozpoczął formalne spotkania pod kierownictwem T. E. Hulme’ a w 1908 roku. W 1909 klub został odtworzony jako „drugi” klub poetów przez Hulme ’ a i F. S. Flinta, a w jego skład wchodzili Pound, a także Ford Madox Ford. Chociaż pierwsze drukowane odniesienie do ” Les Imagistes „pojawiło się w 1912 roku w Ripostes, zbiorze wierszy Pounda, termin ten w rzeczywistości odnosi się do tego, co Pound nazywa” zapomnianą szkołą z 1909 roku „lub drugim klubem poetów, który wyraźnie określa jako” szkołę obrazów ” (59).

ta szkoła imagistyczna zawdzięcza wiele filozoficznie Hulme ’ owi, który dziś jest najlepiej zapamiętany jako neoklasyczny estetyk, uczeń i Tłumacz francuskiego filozofa i Noblisty Henriego Bergsona. Hulme sprzeciwiał się temu, co rozumiał jako dominujący romantyzm kulturowy, który w filozofii społecznej wzbudzał sentymentalny optymizm dotyczący ostatecznej perfekcyjności ludzkości i który z kolei doprowadził do sztuki miękkiej i słabo ekspresyjnej. W jego miejsce opowiadał się za poezją zbudowaną wokół „twardego, suchego obrazu”, wraz z poglądem na ludzi jako skończonych, omylnych i skorumpowanych. Ten pogląd uderzyłby później akord w członków post-I wojny światowej Lost Generation, i można go zobaczyć w międzywojennych wątkach takich głównych powieściopisarzy, jak F. Scott Fitzgerald i John Dos Passos.

podążając za Hulme ’ em, imagiści dążyli do obalenia poetyckiej tendencji do gęstej słowności i sentymentalizmu oraz do krystalizacji poetyckiego znaczenia w jasnych, starannie zestawionych obrazach. Przykładem takiej krystalizacji jest wiersz Hulme ’ a „Autumn” (1909, opublikowany 1915), w którym Księżyc, gwiazdy i wizerunki różnych twarzy dołączonych do nich stają się wehikułami do kwestionowania wartości współczesnego, miejskiego życia:

dotyk zimna w jesienną noc—
spacerowałem za granicę,
i zobaczyłem rumiany księżyc pochylony nad żywopłotem
jak rolnik o czerwonej twarzy.
nie zatrzymałem się, aby mówić, ale skinąłem głową,
a wokół były wistne gwiazdy
z białymi twarzami, jak Miejskie dzieci.

ze względu na tematykę poemat pozostaje, w typowym dla imagizmu stylu, w szczególności wolny od ograniczeń tonalnych i rytmicznych charakterystycznych dla pokrewnych dzieł, powiedzmy, angielskiego poety A. E. Housmana, którego Pound później satyryzował w swoim poemacie „Song in the Manner of Housman” (1911).

związki w poemacie Hulme 'a i gdzie indziej z Williamem Wordsworthem, a zwłaszcza z Williamem Blake’ em, są oczywiste i pozostają nieco ironiczne, biorąc pod uwagę głębię wrogości Hulme ’ a do romantyzmu bardziej ogólnie. Jednak, jak zauważył John Gage w swoich badaniach poetyki imagistycznej, imagiści utrzymywali związki „nie tylko z romantykami takimi jak Shelley czy nawet Blake, ale także z bardziej konserwatywnymi estetykami wiktoriańskiego pokolenia, przeciwko którym byli w pozornej rewolcie” [17]. Inne wczesne i bardziej radykalne wpływy na imagistów obejmowały poetów symbolistów, klasyczną poezję grecką i rzymską oraz chińskie i japońskie formy wierszowe, w szczególności haiku lub hokku.

„obraz”, oczywiście, pozostawał w centrum teorii i praktyki imagistycznej przez cały czas istnienia ruchu i rozwinął się głównie, choć częściowo, z czytania metafizyki Bergsona przez Hulme ’ a. W tłumaczeniu wstępu Bergsona do metafizyki przez Hulme ’ a Bergson proponuje, aby zbieżność obrazów pozwalała zajrzeć za zasłonę języka i w ten sposób doświadczyć rzeczy takimi, jakimi są w rzeczywistości. Idee Bergsona i Hulme ’ a pomogły funtowi udoskonalić jego rozumienie obrazu w poezji. W swoim słynnym eseju „a Few Don’ ts by an Imagist” (1913) Pound nieco abstrakcyjnie definiuje obraz niemal fotograficznie jako

to, co w jednej chwili przedstawia intelektualny i emocjonalny kompleks. . . . To właśnie prezentacja takiego „kompleksu” natychmiastowo daje to poczucie nagłego wyzwolenia; to poczucie wolności od ograniczeń czasowych i przestrzennych; to poczucie nagłego wzrostu, którego doświadczamy w obecności największych dzieł sztuki.

być może nigdzie to poczucie wolności nie jest tak doskonale urzeczywistnione, jak we własnym dziele Pounda „na stacji metra”, wierszu, który krytyk J. T. Barbarese nazwał imagizmem „tekstem umożliwiającym” (307).

zwartość i bezpośredniość wiersza Pounda przywołują trzy imagistyczne Zasady uzgodnione przez Pounda, H. D., a Richard Aldington w 1912:

1. Bezpośrednie traktowanie „rzeczy”, subiektywne lub obiektywne.
2. Użyć absolutnie żadnego słowa, które nie przyczynia się do prezentacji.
3. Co do rytmu: komponować w kolejności frazy muzycznej, a nie w kolejności metronomu. (Pound „a Retrospect” 4)

ta ostatnia zasada zwraca uwagę na fakt, że” na stacji metra”, a nawet prawie wszystkie utwory stworzone przez poetów, którzy uważali się za imagistów, zostały napisane w „vers libre”, czyli wolnym wierszu: poezja, w której rym może lub nie może być obecny, ale w której kadencja jest ceniona bardziej niż metrum. Przywiązanie imagistów do wiersza wolnego wynikało z ich pragnienia ucieczki od bardziej metrycznie formalnych form wersyfikacji francuskiej, podejmowanych przez poetów symbolistycznych, takich jak Arthur Rimbaud i Jules Laforgue.

Pound wykorzystał swoją rolę korespondenta zagranicznego dla magazynu literackiego „Poetry” Harriet Monroe, aby rozwinąć ideę imagistyczną. Sama Monroe początkowo popierała ambicje Pounda i okazała gotowość do udostępnienia czytelnikom najlepszych prac tej nowej szkoły, wraz z odpowiednią krytyką wyjaśniającą, w celu rozszerzenia gustów amerykańskiego establishmentu literackiego i wprowadzenia ich do europejskich osiągnięć w dziedzinie poezji i innych sztuk. Monroe opublikowała prace wielu imagistów, być może przede wszystkim H. D., których „trzy wiersze „można znaleźć w styczniowym wydaniu poetyckim z 1913 roku i są przypisywane nieco do” H. D., Imagiste”, appellation created by Pound.

to na kartach poezji Lowell po raz pierwszy zapoznała się z imagizmem, a doświadczenie czytania wierszy H. D. głęboko zmieniło sposób, w jaki rozumiała siebie. Według słów Jeana Goulda: „objawienie tożsamości Amy przyszło na nią w wielkim przypływie: była też Imagiste! Tego rodzaju poezję nieświadomie starała się pisać. Było dla niej zaskakująco jasne, że urodziła się Imagiste” (113). Uświadomienie sobie tego pokrewieństwa z imagizmem skłoniło Lowella do nawiązania kontaktu najpierw Z Monroe, którego namówiła do opublikowania części swoich prac, a później z Poundem w Londynie.

obie silne osobowości, Pound i Lowell początkowo odnajdywali wiele wspólnego w swoim podejściu do poezji, choć różnice między nimi szybko stały się jasne. Lowell szczególnie sprzeciwiał się stosunkowo słabemu zaangażowaniu Pounda w imagizm per se, jego skłonności do seryjnego promowania jednego ruchu awangardowego po drugim, zamiast konsolidowania się, a następnie ewoluowania jako artysta w ramach jednego ruchu z czasem. Podczas swojej wizyty w Anglii w 1914 roku Lowell odkryła, że Pound jest zaskakująco oderwana od imagizmu i tak zanurzona w wirze, że jej pytania dotyczące tego pierwszego spotkały się z różnoraką chamstwem i obojętnością.

podejmując inicjatywę, Lowell postanowiła opublikować antologię imagist verse, która rozszerzyłaby ruch poza to, co postrzegała jako punkt początkowy, do którego dotarła dzięki wydanemu przez Pounda Tomowi Des Imagistes (1914). Efektem starań Lowella był pierwszy z serii trzech zbiorów wierszy, każdy zatytułowany Some Imagist Poets, który skupiał heterogeniczną grupę pisarzy i który ukazał się odpowiednio w 1915, 1916 i 1917 roku. W zbiorze z 1915 roku Lowell ostrożnie dystansowała się od Pounda, który, jak twierdziła, zniekształcił imagizm, czyniąc go zbyt dużym na swój własny obraz.

to, co uderza w prezentację imagizmu Lowella, to zdecydowana anglicyzacja ruchu. Z leksykonu imagistycznego zniknęły takie frankofońskie terminy jak imagisme i vers libre, a w ich miejsce spoczywają ich angielskojęzyczne odpowiedniki: Imagizm, wiersz wolny i niesymetryczna kadencja. Gone too Pound kładzie nacisk na zwięzłość, ponieważ, jak zauważyło kilku krytyków Lowell, ” chociaż Imagizm był sympatyczny dla jej zamiłowania do zauważania jej otoczenia, Imagistyczny nacisk na zwięzłość był dość antypatyczny dla jej temperamentu. Niezależnie od cnót Panny Lowell, zwięzłość, poza czasami w przekładzie, nie była wśród nich ” (Flint 25). W rzeczywistości regularne niestosowanie się Lowell do drugiego z 1912 roku Pound wyraźnie zaznacza (niektórzy powiedzieliby, że mars) jej wkład w niektórych Imagistycznych poetów z 1915 roku i jest najbardziej uderzające w jej wkładach „podróżujący Niedźwiedź” i ” list.”Pound odczytał te utwory jako wskazujące na brak dyscypliny Lowella jako poety, a w konsekwencji na jej porażkę jako imagisty.

Pound ostatecznie nie miał najmniejszej szansy na kłótnie z Lowellem, chociaż rozpoczął serię ataków na nią i jej wydawcę tuż przed publikacją jej pierwszej antologii imagist. On, i rzeczywiście poezja bardziej ogólnie, ruszył dalej. Imagizm miał pozostać realnym „projektem” przez lata wojny, a przez jakiś czas później był kamieniem milowym dla poetów, ale do 1930 roku ruch ten był jednoznacznie martwy. W 1930 roku Chatto i Windus opublikowali retrospektywną antologię Imagist Anthology 1930 pod redakcją Glenna Hughesa i Forda Madoxa Forda, która ponownie połączyła dzieła Aldingtona, H. D., Fletchera, Flinta, Jamesa Joyce 'a, Lawrence’ a i Williamsa. Antologia była anachronizmem, a Pound zaatakował ją gwałtownie, odnosząc się do niej w liście jako „Aldington’ s Imagist mortology 1930” i odrzucając ją jako „20 ans apres.”Ale atak Pounda nie może ukryć głębokiego znaczenia imagizmu. Okazało się, że jest to jeden z najgłębiej transformujących ruchów literackich początku XX wieku, a bez niego tak wiele z tego, co teraz uważamy za oczywiste, jako poezja, byłoby dosłownie niewyobrażalne.

Bibliografia
Barbarese, J. T. „Ezra Pound’ S Imagist Aesthetics.”In the Columbia History of American Poetry, edited by Hay Parini and Brett C. Miller. 284-318
Bergson, Henri. An Introduction to Metaphysics, translated by T. E. Hulme. New York: G. P. Putnam ’ s Sons, 1912.
Flint, F. Cudworth. Amy Lowell. Minneapolis: University of Minnesota Press, 1969.
Gage, John. W oczy: Retoryka Imagizmu. Baton Rouge: Louisiana State University Press, 1981.
Gould, Jean. Amy: the World of Amy Lowell and the Imagist Movement. Nowy Jork: Dodd Mead, 1975.
opłakuj, Tom. „Imagism Revisited.”West-Coast-Line 27: 3 (winter 1993-94): 110-130.
Hulme, T. E. ” Jesień.”Ripostes, edited by Ezra Pound. London: Elkin Mathews, 1915, s. 60.
Kenner, Hugh. Poezja Ezry Pound. Norfolk, Właśc.: New Directions, 1951.
– – -. Epoka Funta. Berkeley: University of California Press, 1973.
Pound, Ezra. „Kilka zakazów Imagisty.”Poetry 1.6 (March 1913): 198-206. Przedruk, ” Retrospekcja.”Literary Essays of Ezra Pound, edited by T. S. Eliot.
– – -. Literary Essays of Ezra Pound, edited by T. S. Eliot. Nowy Jork: New Directions, 1968.
– – -. „Retrospekcja.”Pavannes and Division. New York: Knopf, 1918. Reprint, Literary Essays of Ezra Pound, edited by T. S. Eliot.
Pratt, William, and Robert Richardson, eds . Hołd dla Imagizmu. [2010-01-12 19: 42]