Communism

Basic concepts

Marxist philosophy

Class struggle

Proletarian internationalism

Communist party

Ideologies

Marxism Leninism Maoism

Trotskyism Juche

Left Council

Religious Anarchist

Communist internationals

Communist League

First International

Comintern

Fourth International

Prominent communists

Karl Marx

Friedrich Engels

Rosa Luxemburg

Vladimir Lenin

Józef Stalin

Leon Trocki

Máo Zédōng

Tematy pokrewne

anarchizm

Antykapitalizm

antykomunizm

państwo komunistyczne

krytyka komunizmu

p>centralizm demokratyczny

dyktatura proletariatu

historia komunizmu

Polityka lewicowa

luxemburgizm

nowa klasa Nowa Lewica

postkomunizm

eurokomunizm

titoizm

prymitywny komunizm

socjalizm stalinizm

Ekonomia Socjalistyczna

komunizm Portal

Komintern (Międzynarodówka Komunistyczna, znana również jako trzecia Międzynarodówka) – Międzynarodowa Organizacja Komunistyczna założona w Moskwie w marcu 1919 roku. Międzynarodówka zamierzała walczyć ” wszelkimi dostępnymi środkami, w tym siłą zbrojną, o obalenie międzynarodowej burżuazji i utworzenie międzynarodowej Republiki Radzieckiej jako etapu przejściowego do całkowitego zniesienia Państwa.”Komintern został założony po rozpadzie Drugiej Międzynarodówki w 1916 roku, po konferencji Zimmerwaldzkiej w 1915 roku, na której Włodzimierz I. Lenin przewodził „Zimmerwaldzkiej Lewicy” przeciwko tym, którzy wspierali rządy „Związku Narodowego” w wojnie ze sobą.

Komintern odbył siedem kongresów światowych, pierwszy w marcu 1919 r., a ostatni w 1935 r. Szacuje się, że w 1928 roku organizacja liczyła 583 105 członków, nie licząc przynależności radzieckiej.

na początku II Wojny Światowej Komintern popierał politykę nieinterwencji, argumentując, że była to imperialistyczna wojna między różnymi narodowymi klasami rządzącymi, podobnie jak I wojna światowa. Jednak kiedy sam Związek Radziecki został zaatakowany 22 czerwca 1941 roku, podczas Operacji Barbarossa, Komintern zmienił swoją pozycję na jedną z aktywnych pozycji wsparcia dla aliantów. Komintern został następnie oficjalnie rozwiązany w 1943 roku.

początki

od pierwszej do Drugiej Międzynarodówki

chociaż od dłuższego czasu rozwijały się podziały między elementami rewolucyjnymi i reformistycznymi, początki Międzynarodówki Komunistycznej wywodzą się z rozłamu w ruchu robotniczym, który pojawił się w 1914 roku wraz z początkiem I wojny światowej. Pierwsza Międzynarodówka (znana również jako „International Workingmen ’ s Association”), założona w 1864 roku, podzieliła się między Socjalistów i anarchistów, którzy woleli nie wchodzić na arenę polityczną, koncentrując się zamiast tego na tworzeniu silnego ruchu anarchosyndykalistycznego. Druga Międzynarodowa, założona w 1889 r., nastąpiła, ale napięcia ponownie pojawiły się w Nowej Międzynarodówce.

” Socjalistyczny udział w burżuazyjnym rządzie?”

na przykład już w 1899 r.reformistyczne lub prawicowe elementy ruchu socjalistycznego popierały wejście niezależnego francuskiego socjalisty Milleranda do republikańskiego gabinetu Waldeck-Rousseau (1899-1902), w skład którego wchodził Minister wojny Markiz de Galliffet, najbardziej znany ze swojej roli podczas represji Komuny Paryskiej w 1871 r. Z drugiej strony, rewolucyjne lub lewicowe elementy były zaciekle przeciwne temu rozwojowi. We Francji była to debata między Jules Guesde, który sprzeciwiał się socjalistycznemu udziałowi w „burżuazyjnym rządzie”, a Jeanem Jaurèsem, uważanym za jednego z założycieli socjaldemokracji. Jules Guesde oświadczył w 1899 r.:

wszędzie tam, gdzie proletariat, zorganizowany w partię klasową—to znaczy partię rewolucji—może przeniknąć do Zgromadzenia wybieralnego; wszędzie tam, gdzie może przeniknąć wrogą cytadelę, ma nie tylko prawo, ale i obowiązek dokonania przełamania i utworzenia garnizonu socjalistycznego w kapitalistycznej twierdzy! Ale tam, gdzie przenika nie z woli robotników, nie siłą socjalistyczną; tam, gdzie przenika tylko za zgodą, na zaproszenie, a w konsekwencji w interesie klasy kapitalistycznej, socjalizm nie powinien wchodzić.

krytykując przekonanie, że „dzięki portfolio przyznanemu jednemu z jego własnych socjalistów naprawdę podbił władzę–kiedy to naprawdę władza go podbił”, Jules Guesde uważał, że „taki stan rzeczy, jeśli szybko go nie położymy końca, doprowadzi do nieodwracalnego bankructwa socjalizmu. Zorganizowani robotnicy uważający się za oszukanych, niektórzy użyczą ucha propagandzie czynem, „sprzyjając w ten sposób” anarchii.”Te same kontrowersje pojawiły się w następnym roku, kiedy Guesde sprzeciwił się Jeanowi Jaurèsowi, który opowiadał się za socjalistycznym udziałem w burżuazyjnym rządzie, podczas słynnego przemówienia z 29 listopada 1900 roku w Lille na temat „dwóch metod”, które odbyło się kilka godzin przed 8000 osób.

rewizjonizm

ważne były również kontrowersje związane z publikacją ewolucyjnego socjalizmu Eduarda Bernsteina, który popierał reformistyczną drogę do socjalizmu i otrzymał silną krytykę m.in. ze strony Karla Kautsky ’ ego i młodej Róży Luksemburg, którzy krytykowali go jako rewizjonistę. Nurt rewizjonistyczny zdominował drugą Międzynarodówkę, co było jednym z czynników późniejszego zerwania z nią przez rewolucyjnych socjalistów.

następstwa rewolucji rosyjskiej 1905 r.

Rewolucja rosyjska 1905 r. doprowadziła do radykalizacji wielu partii socjalistycznych, podobnie jak szereg strajków generalnych w dążeniu do powszechnego prawa wyborczego w krajach Europy Zachodniej. W tym momencie druga Międzynarodówka wydawała się jednolitym ciałem, które rosło przy każdych wyborach i w każdym zaawansowanym kraju. Karl Kautsky, trafnie nazywany papieżem marksizmu, był najbardziej radykalnym redaktorem wpływowego Die Neue Zeit (nowy czas), teoretycznego czasopisma ogromnej Socjaldemokratycznej Partii Niemiec (SPD), który był sztandarowym Międzynarodówką.

jednak do 1910 r.w lewicy Socjaldemokracji pojawiały się podziały (jak opisywali siebie marksiści, którzy zdominowali Międzynarodówkę), a lewicowi myśliciele, tacy jak Róża Luksemburg i holenderski teoretyk Anton Pannekoek, stawali się coraz bardziej krytyczni wobec Kautsky ’ ego. Od tego momentu można mówić o reformistycznej Prawicy, centrum i rewolucyjnej lewicy w ramach Międzynarodówki. Co ciekawe, z punktu widzenia późniejszych wydarzeń zarówno Mienszewickie, jak i bolszewickie skrzydła Rosyjskiej Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej zaliczano do rewolucyjnego lewego skrzydła. Kłócące się grupy rosyjskich emigrantów nie cieszyły się dużym uznaniem przywódców Międzynarodówki i były nieznane opinii publicznej.

klęska II Międzynarodówki w obliczu I wojny światowej

I wojna światowa miała okazać się kwestią, która ostatecznie i nieodwołalnie rozdzieliła rewolucyjne i reformistyczne skrzydła ruchu robotniczego. Ruch socjalistyczny był historycznie antymilitarystyczny i internacjonalistyczny, w związku z czym był przeciwny używaniu go jako „mięsa armatniego” dla „burżuazyjnych” rządów w stanie wojny–zwłaszcza, że potrójny Sojusz (1882) zgromadził dwa Imperia, podczas gdy sama potrójna Ententa zgromadziła trzecią Republikę Francuską i Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii z Imperium Rosyjskim. Manifest Komunistyczny stwierdził, że „robotnicy nie mają ojczyzny” i wykrzyknął: „Proletariusze wszystkich krajów, łączcie się!- Masowa większość głosowała za rezolucjami Drugiej Międzynarodówki, aby wezwać międzynarodową klasę robotniczą do oparcia się wojnie, jeśli zostanie ona ogłoszona.

pomimo tego, w ciągu kilku godzin od wypowiedzenia wojny, prawie wszystkie socjalistyczne partie państw kombatanckich ogłosiły swoje poparcie dla własnych krajów. Jedynymi wyjątkami były socjalistyczne partie Bałkanów, Rosji i niewielkie mniejszości w innych krajach. Ku zaskoczeniu Lenina, nawet niemiecka SPD głosowała za kredytami wojennymi. Ostatecznie zabójstwo francuskiego socjalisty Jeana Jaurèsa w dniu 31 lipca 1914 r.zabiło ostatnią nadzieję na pokój, usuwając jednego z niewielu przywódców, którzy mieli wystarczający wpływ na Międzynarodowy Ruch Socjalistyczny, aby zablokować mu dostosowanie się do polityki krajowej i wspieranie rządów narodowych związków.

partie socjalistyczne krajów neutralnych w większości nadal opowiadały się za neutralnością i przeciwko całkowitemu sprzeciwie wobec wojny. Z drugiej strony, Lenin zorganizował „Lewicę Zimmerwalda” w przeciwieństwie do „wojny imperialistycznej” podczas Zimmerwald Conference w 1915 roku i opublikował broszurę socjalizm i wojna, w której nazwał wszystkich socjalistów, którzy współpracowali ze swoimi rządami narodowymi „socjalistami-Szowinistami” (socjalistami w ich słowach, ale szowinistami w ich czynach).

Międzynarodówka była dzielona między rewolucyjną lewicę, reformistyczną prawicę i centrum pomiędzy każdego Polaka. Lenin potępił również znaczną część centrum, które często sprzeciwiało się wojnie, ale odmawiało łamania dyscypliny partyjnej i dlatego głosowało za kredytami wojennymi, jako socjopacyfiści. Ta ostatnia kadencja skierowana była w szczególności do Ramsaya Macdonalda (lidera Niezależnej Partii Pracy w Wielkiej Brytanii), który w rzeczywistości sprzeciwiał się wojnie ze względu na pacyfizm, ale nie sprzeciwiał się jej aktywnie.

zdyskredytowana biernością wobec wydarzeń światowych, druga Międzynarodówka została rozwiązana w połowie wojny, w 1916 roku. W 1917 Lenin opublikował kwietniowe tezy, które otwarcie popierały ” rewolucyjny defetyzm;”bolszewicy opowiedzieli się za klęską Rosji w wojnie, która pozwoliłaby im przejść do etapu Rewolucyjnego powstania.

powstanie

Komintern powstał w tych warunkach na kongresie w dniach 2-6 marca 1919 roku, na tle rosyjskiej wojny domowej. W Kongresie uczestniczyło 19 partii i organizacji. Obecnych było 52 delegatów z 34 partii. Zdecydowali, że zostanie utworzony Komitet Wykonawczy z przedstawicielami najważniejszych sekcji, a inne partie przystępujące do Międzynarodówki otrzymają własnych przedstawicieli. Kongres zdecydował, że Komitet Wykonawczy wybierze pięcioosobowe Prezydium do kierowania codziennymi sprawami Międzynarodówki. Jednak takie biuro nie zostało utworzone, a Lenin, Trocki i Christian Rakowski później powierzyli zadanie zarządzania Międzynarodówką Grigorijowi Zinowiewowi jako przewodniczącemu Zarządu. Zinowiewowi asystowała Angelica Balbanoff, pełniąca funkcję sekretarza Międzynarodowego, Victor L. Kibaltchitch błąd: Zamknięcie</ref> brak znacznika<ref> I Vladmir Ossipovich Mazin. Materiał zaprezentowali Lenin, Trocki i Alexandra Kollontai. Głównym tematem dyskusji była różnica między „demokracją burżuazyjną” a ” dyktaturą proletariatu.”

na pierwszy kongres zaproszono następujące partie i ruchy:

• Liga Spartakusa (Niemcy)
• Komunistyczna Partia (bolszewicka) Rosja
• Komunistyczna Partia Niemieckiej Austrii
• węgierska Komunistyczna Partia Robotnicza, sprawująca władzę za czasów Węgierskiej Republiki Radzieckiej Béli Kuna
• Fińska CP
• Komunistyczna Partia Polski
• Komunistyczna Partia Estonii
• Komunistyczna Partia Łotwy
• litewski CP
• białoruski CP
• Ukraiński CP
• rewolucyjne elementy Czeskiej socjaldemokracji
• Bułgarska Partia Socjaldemokratyczna (Tesnjaki)
• rumuńskie SDP
• lewicowe skrzydło serbskiego SDP
• Socjaldemokratyczna Lewica Szwecji
• norweska Partia Pracy
• dla Danii, Grupa Klassenkampen
• Komunistyczna Partia Holandii
• rewolucyjne elementy Partii Robotniczej Danii
• Belgia (która utworzyłaby Komunistyczną Partię Belgii w 1921 r.)
• grupy i organizacje we francuskich ruchach socjalistycznych i syndykalistycznych
• lewica w ramach Socjaldemokratycznej Partii Szwajcarii
• włoska Partia Socjalistyczna
• rewolucyjne elementy Hiszpańskiej SP
• rewolucyjne elementy Portugalskiej SP
• Brytyjskie partie socjalistyczne (szczególnie obecny reprezentowany przez Johna Macleana)
• Socjalistyczna Partia Pracy (Wielka Brytania)
• ROBOTNICY PRZEMYSŁOWI Świata (Wielka Brytania)
• rewolucyjne elementy organizacji robotniczych Irlandii
• rewolucyjne elementy wśród sklepów stewardes (Wielka Brytania)
• Socjalistyczna Partia Pracy Stanów Zjednoczonych
• lewicowe elementy Socjalistycznej Partii Ameryki (tendencja reprezentowana przez Eugene’ a Debsa i socjalistyczną Ligę propagandy Ameryki)
• IWW (Stany Zjednoczone)
• IWW (Australia)
• Workers ’ International Industrial Union (Stany Zjednoczone)
• grupy socjalistyczne Tokio i Jokohamy (Japonia, reprezentowana przez towarzysza Katayamę)
• Międzynarodówka Młodzieży Socjalistycznej (reprezentowana przez Willi Münzenberga)

udział wzięli: Komunistyczne partie Rosji, Niemiec, Austrii, Węgier, Polski, Finlandii, Ukrainy, Łotwy, Litwy, Białorusi, Estonii, Armenii, Wołgi; szwedzka Socjaldemokratyczna Partia Lewicy (opozycja), Bałkański Rewolucyjny lud Rosji; Zimmerwald Lewica Francji; Czeskie, bułgarskie, jugosłowiańskie, Brytyjskie, francuskie i Szwajcarskie grupy komunistyczne; holenderska grupa Socjaldemokratyczna; Socjalistyczna Liga propagandy i Socjalistyczna Partia Robotnicza Ameryki; Socjalistyczna Partia Robotnicza Chin; Koreańskiego związku Robotniczego, sekcji Turkiestańskiej, Tureckiej, gruzińskiej, Azerbejdżańskiej i perskiej Centralnego Biura Ludowego Wschodu oraz Komisji Zimmerwalda.

pierwsze cztery światowe Kongresy

w latach 1919-1926 pierwszym przewodniczącym Komitetu Wykonawczego Kominternu był Grigorij Zinowjew, ale jego dominującą postacią aż do śmierci w styczniu 1924 roku był wyraźnie Lenin, którego strategia dla rewolucji została określona w co należy zrobić? (1902)—tytuł zapożyczony od dziewiętnastowiecznego socjalistycznego autora i krytyka Nikołaja Czernyszewskiego. Główną Polityką Kominternu pod przywództwem Lenina było zakładanie partii komunistycznych na całym świecie, aby wspierać międzynarodową rewolucję proletariacką. Partie podzielały również jego zasadę centralizmu demokratycznego, „wolność dyskusji, jedność działania”, to znaczy, że partie podejmowały decyzje w sposób demokratyczny, ale przestrzegały w sposób zdyscyplinowany wszelkich podjętych decyzji. W tym okresie Komintern stał się znany jako ” Sztab Generalny rewolucji światowej.”

przed II Kongresem Międzynarodówki Komunistycznej, który odbył się w 1920 roku, Lenin wysłał do wszystkich partii socjalistycznych szereg dokumentów, w tym swoje dwadzieścia jeden warunków. Kongres przyjął 21 Warunków jako warunki wstępne dla każdej grupy, która chce zostać afiliowana do Międzynarodówki. 21 warunków wymagało rozgraniczenia między partiami komunistycznymi a innymi grupami socjalistycznymi i nakazywało sekcjom Kominternu nie ufać legalności państw burżuazyjnych. Domagali się także utworzenia organizacji partyjnych na wzór centralistycznych, w których prasa partyjna i frakcje parlamentarne byłyby pod bezpośrednią kontrolą kierownictwa partii.

wiele europejskich partii socjalistycznych przeszło rozłamy na podstawie adhezji lub nie do nowej Międzynarodówki. Francuski SFIO („Francuska sekcja Międzynarodówki Robotniczej”) zerwał w ten sposób z Kongresem Tours w 1920 r., co doprowadziło do utworzenia nowej Francuskiej Partii Komunistycznej (początkowo zwanej ” francuską sekcją Międzynarodówki Komunistycznej— – SFIC).; Komunistyczna Partia Hiszpanii została utworzona w 1920 r., Włoska Partia Komunistyczna została utworzona w 1921 r., belgijska Partia Komunistyczna we wrześniu 1921 r. i tak dalej.

pisma z III Kongresu, który odbył się w czerwcu-lipcu 1921 roku, mówiły o tym, jak walka może zostać przekształcona w „wojnę domową”, gdy okoliczności były sprzyjające i „otwarcie rewolucyjne powstania.”IV Kongres, listopad 1922 r., na którym Leon Trocki odegrał znaczącą rolę, był kontynuowany w tym duchu.

w tym wczesnym okresie, znanym jako „pierwszy okres” w historii Kominternu, z rewolucją bolszewicką w rosyjskiej wojnie domowej i falą rewolucji w całej Europie, priorytetem Kominternu był eksport Rewolucji Październikowej. Niektóre partie komunistyczne posiadały tajne skrzydła Wojskowe. Na przykład M-Aparat Komunistycznej Partii Niemiec. Jego celem było przygotowanie się do wojny domowej, którą komuniści uważali za zbliżającą się w Niemczech, oraz likwidacja przeciwników i informatorów, którzy mogli przeniknąć do partii. Istniała również organizacja paramilitarna, Rotfrontkämpferbund.

Komintern był zaangażowany w rewolucje w całej Europie w tym okresie, począwszy od Węgierskiej Republiki Radzieckiej w 1919 roku. Ze Związku Radzieckiego wysłano kilkuset agitatorów i pomoc finansową, a Lenin był w stałym kontakcie z jej przywódcą, Belą Kun. Wkrótce powstała oficjalna „grupa terroru Rewolucyjnej Rady rządu”, nieoficjalnie znana jako ” chłopcy Lenina.”Kolejną próbą była” akcja marszowa ” w Niemczech w 1921 roku, w tym próba wysadzenia pociągu ekspresowego z Halle do Lipska. Gdy to się nie powiodło, Lenin nakazał odsunięcie od władzy przywódcy Komunistycznej Partii Niemiec, Paula Leviego. Nowa próba została podjęta w czasie kryzysu w Zagłębiu Ruhry. Armia Czerwona została zmobilizowana, gotowa przyjść z pomocą planowanemu powstaniu. Zdecydowane działania rządu niemieckiego anulowały plany, z wyjątkiem powodu nieporozumień w Hamburgu, gdzie 200-300 komunistów zaatakowało posterunki policji, ale gdzie szybko zostały pokonane. W 1924 roku w Estonii doszło do nieudanego zamachu stanu dokonanego przez estońską Partię Komunistyczną.

kilka organizacji międzynarodowych było sponsorowanych przez Komintern w tym okresie:

• Czerwona Międzynarodówka Związków Zawodowych (Profintern—utworzony 1920)
• Czerwona Międzynarodówka Chłopska (Krestintern—utworzony 1923)
• Międzynarodowa Czerwona pomoc (MOPR—utworzony 1922)
• Komunistyczna Młodzieżowa Międzynarodówka (reaktywowana 1919)
• Czerwona Międzynarodówka sportowa (Sportintern)

w 1924 roku mongolska Partia Ludowo-Rewolucyjna wstąpiła do Kominternu. W Chinach początkowo wspierana była zarówno Komunistyczna Partia Chin, jak i Kuomintang. Po zdecydowanej przerwie z Czang Kaj-szekiem w 1927 r. Stalin wysłał osobistych emisariuszy, aby pomogli zorganizować bunty, które w tym czasie nie powiodły się.

od piątego do siódmego Światowego Kongresu

drugi okres

Lenin zmarł w 1924 roku. Rok 1925 oznaczał przejście od natychmiastowej działalności rewolucji światowej w kierunku obrony państwa radzieckiego. W tym samym roku Józef Stalin przyjął tezę „socjalizm w jednym kraju”, opisaną przez Nikołaja Bucharina w jego broszurze, Czy możemy zbudować socjalizm w jednym kraju bez zwycięstwa zachodnioeuropejskiego proletariatu? (Kwiecień 1925). Stanowisko to zostało sfinalizowane jako polityka Państwowa po artykule Stalina ze stycznia 1926 na temat kwestii leninizmu. Perspektywa rewolucji światowej została odrzucona po niepowodzeniach Spartakicznego powstania w Niemczech i węgierskiej Republice Radzieckiej oraz odbiciu wszystkich ruchów rewolucyjnych w Europie, takich jak we Włoszech, gdzie faszystowski squadristi przerwał strajki i szybko przejął władzę po Marszu na Rzym w 1922 roku). Okres ten, do 1928 roku, był znany jako” drugi okres”, odzwierciedlający Przejście W ZSRR od komunizmu wojennego do nowej polityki gospodarczej.

Na V Kongresie Kominternu w lipcu 1924 Zinowjew potępił historię i świadomość klasową marksistowskiego filozofa Georga Lukácsa, opublikowaną w 1923 po jego zaangażowaniu w węgierską Republikę Radziecką Béli Kuna, oraz marksizm i filozofię Karla Korscha. Sam zinowjew został zdymisjonowany w 1926 roku po tym, jak popadł w niełaskę ze Stalinem, który już w tym czasie posiadał znaczną władzę. Bucharin przewodził Kominternowi przez dwa lata, aż do 1928 roku, kiedy to również przegrał ze Stalinem. Bułgarski przywódca komunistyczny Georgi Dimitrow stanął na czele Kominternu w 1934 r.i przewodniczył do jego rozwiązania.

trzeci okres

w 1928 roku IX Plenum Komitetu Wykonawczego rozpoczęło tzw. „trzeci okres”, który miał trwać do 1935 roku. Komintern ogłosił, że system kapitalistyczny wkracza w okres ostatecznego upadku, i że jako takie, właściwe stanowisko dla wszystkich partii komunistycznych było stanowisko wysoce agresywnej, bojowej, ultra lewicowej linii. W szczególności Komintern określił wszystkie umiarkowane partie lewicowe jako „faszystów społecznych” i wezwał komunistów do poświęcenia swojej energii na zniszczenie umiarkowanej lewicy. Wraz z rozwojem ruchu nazistowskiego w Niemczech po 1930 r., stanowisko to stało się nieco kontrowersyjne z wieloma, takimi jak polski historyk komunistyczny Isaac Deutscher, krytykujący taktykę Komunistycznej Partii Niemiec traktowania S. P. D. jako głównego wroga.

w 1932 r.w wielu partiach komunistycznych utworzono sekcje specjalne, których celem było prowadzenie pełnej ewidencji wszystkich działaczy partyjnych w celu zebrania ankiet od wszystkich przywódców. Przed wojną do Moskwy wysłano ponad 5000 takich dokumentów z samej Francuskiej Partii Komunistycznej.

VII Kongres i Front Ludowy

siódmy i ostatni Kongres Kominternu odbył się w 1935 roku i oficjalnie zatwierdził Front Ludowy przeciwko faszyzmowi. Polityka ta argumentowała, że partie komunistyczne powinny dążyć do utworzenia Frontu Ludowego ze wszystkimi partiami, które sprzeciwiały się faszyzmowi, a nie ograniczać się do tworzenia Zjednoczonego Frontu z partiami wywodzącymi się z klasy robotniczej. Nie było znaczącego sprzeciwu wobec tej polityki w żadnej z krajowych sekcji Kominternu; w szczególności we Francji i Hiszpanii miałoby to doniosłe konsekwencje w związku z wyborami Léona Bluma w 1936 r., które doprowadziły do powstania rządu Frontu Ludowego.

gdy siódmy Światowy Kongres oficjalnie odrzucił rewolucyjne obalenie kapitalizmu jako celu Kominternu, Leon Trocki został zmuszony do stwierdzenia, że jest to śmierć Kominternu jako Międzynarodówki rewolucyjnej i dlatego potrzebna jest nowa Międzynarodówka. Trocki twierdził również, że partie stalinowskie należy teraz uznać za partie reformatorskie, podobne do partii socjaldemokratycznych (ale pełniące również rolę straży granicznej dla państwa rosyjskiego).

w rezultacie w 1938 roku powstała czwarta Międzynarodówka w opozycji do Kominternu. Jej założyciele wierzyli, że trzecia Międzynarodówka została całkowicie zbiurokratyzowana i Stalinizowana i nie jest już w stanie zregenerować się w właściwą organizację rewolucyjną. W szczególności widzieli katastrofalną klęskę ruchu komunistycznego w Niemczech (z rąk narodowych socjalistów) jako dowód na to, że Komintern był faktycznie nieistotny i całkowicie pod kontrolą Stalina.

czystki stalinowskie w latach 30.dotknęły działaczy Kominternu mieszkających w ZSRR. 133 osoby z 492 osób poniosły śmierć. Zginęło kilkuset niemieckich komunistów i antyfaszystów, którzy uciekli przed nazistowskimi Niemcami, a ponad tysiąc przekazano Niemcom. Fritz Platten zmarł w obozie pracy; przywódcy indyjskich, koreańskich, meksykańskich, irańskich i tureckich partii komunistycznych zostali rozstrzelani. Jedynymi niemieckimi przywódcami komunistycznymi, którzy przeżyli, byli Wilhelm Pieck i Walter Ulbricht. Spośród 11 przywódców Mongolskiej Partii Komunistycznej tylko Khorloogin Choibalsan przeżył. Duża liczba niemieckich komunistów została przekazana Adolfowi Hitlerowi. Leopold Trepper wspominał te dni: „w domu, w którym mieszkali działacze partyjni wszystkich krajów, nikt nie spał do trzeciej nad ranem. Dokładnie o trzeciej zaczęły być widoczne światła samochodu . staliśmy przy oknie i czekaliśmy, gdzie zatrzymał się samochód.”

rozwiązanie

na początku II Wojny Światowej Komintern popierał politykę nieinterwencji, argumentując, że wojna była wojną imperialistyczną między różnymi narodowymi klasami rządzącymi, podobnie jak I wojna światowa (patrz Pakt Ribbentrop-Mołotow). Ale kiedy sam Związek Radziecki został zaatakowany 22 czerwca 1941, Komintern zmienił swoje stanowisko na aktywne wsparcie aliantów.

15 maja 1943 roku do wszystkich sekcji Międzynarodówki wysłano deklarację Komitetu Wykonawczego, wzywającą do rozwiązania Kominternu. Deklaracja brzmiała:

historyczna rola Międzynarodówki Komunistycznej, zorganizowanej w 1919 roku w wyniku politycznego upadku przeważającej większości dawnych przedwojennych partii robotniczych, polegała na tym, że chroniła ona nauki marksizmu przed wulgaryzacją i wypaczeniem przez oportunistyczne elementy ruchu robotniczego. …

jednak na długo przed wojną stawało się coraz bardziej jasne, że do tego stopnia, że sytuacja wewnętrzna i międzynarodowa poszczególnych krajów stawała się coraz bardziej skomplikowana, rozwiązanie problemów ruchu robotniczego każdego kraju za pośrednictwem jakiegoś międzynarodowego centrum napotyka na przeszkody nie do przezwyciężenia.

konkretnie, deklaracja poprosiła członków o zatwierdzenie:

rozwiązanie Międzynarodówki Komunistycznej jako centrum wiodącego międzynarodowego ruchu robotniczego, uwalniając sekcje Międzynarodówki Komunistycznej od zobowiązań wynikających z konstytucji i decyzji kongresów Międzynarodówki Komunistycznej.

Po otrzymaniu potwierdzenia deklaracji od sekcji członkowskich, Międzynarodówka została rozwiązana.

zazwyczaj twierdzi się, że rozpad nastąpił, gdy Stalin chciał uspokoić swoich sojuszników z II wojny światowej (zwłaszcza Franklina Delano Roosevelta i Winstona Churchilla), aby nie podejrzewać, że Związek Radziecki prowadził politykę prób podsycania rewolucji w innych krajach.

organizacje następcze

Międzynarodowy Wydział Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego powstał mniej więcej w tym samym czasie, w którym Komintern został zniesiony w 1943 r., chociaż jego szczególne obowiązki w pierwszych latach istnienia nie są znane.

we wrześniu 1947 r., po konferencji w Paryżu w sprawie pomocy Marshalla w czerwcu 1947 r., Stalin zebrał grupę kluczowych europejskich partii komunistycznych i utworzył Kominform, czyli komunistyczne Biuro Informacyjne, często postrzegane jako substytut Kominternu. Była to sieć składająca się z partii komunistycznych Bułgarii, Czechosłowacji, Francji, Węgier, Włoch, Polski, Rumunii, Związku Radzieckiego i Jugosławii (na czele z Tito został wydalony w czerwcu 1948). Kominform został rozwiązany w 1956 roku, po śmierci Stalina w 1953 roku i XX Kongresie KPZR.

chociaż komunistyczne partie świata nie miały już formalnej organizacji międzynarodowej, nadal utrzymywały ze sobą bliskie stosunki, poprzez szereg międzynarodowych forów. W okresie bezpośrednio po rozwiązaniu Kominternu w Moskwie odbywały się cykliczne spotkania partii komunistycznych. Ponadto World Marxist Review, wspólny periodyk partii komunistycznych, odegrał ważną rolę w koordynowaniu ruchu komunistycznego aż do rozpadu bloku socjalistycznego w latach 1989-1991.

Zobacz też

• hiszpańska wojna domowa

uwagi

• James, C. L. R. World Revolution 1917-1936: The Rise and Fall of the Communist International. London: M. Secker and Warburg, 1937. OCLC 2846105.
• Liebman, Marcel. Leninizm Pod Leninem. Londyn: Merlin, 1980. ISBN 9780850362619.
• Melograni, Piero. Lenin i Mit rewolucji światowej: ideologia i przyczyny Państwa 1917-1920. New Jersey: Humanities Press, 1989. ISBN 9780391036109.
• Richardson, Al. Kominternu i jego krytyków. London: Porcupine Press: Socialist Platform, 2001. ISBN 9781899438389.

wszystkie linki

• artykuł o trzeciej Międzynarodówce z Encyklopedii Britannica
• Workers’ Internationals, at Marxist Internet Archive
• raport z Moskwy, 3rd International congress, 1920 By Otto Rühle
• Archiwum Historii Kominternu Marxists Internet Archive
• komunistyczny Międzynarodowy dziennik Kominternu, Marxists Internet Archive