prezydent Santos składa przysięgę.

pomimo śmierci swojego kandydata Leo McGarry ’ ego w noc wyborów, Santos został wybrany na prezydenta Stanów Zjednoczonych po pokonaniu Arnolda Vinicka w Kolegium wyborczym stosunkiem głosów 272-266. Santos wygrał swój rodzinny Stan Teksas, natomiast Vinick wygrał swój rodzinny stan Kalifornia; Santos wygrał wybory wygrywając Nevadę z marginesem 30 000 głosów. Pomimo silnych nacisków ze strony jego sztabu wyborczego, Vinick zdecydował się nie kwestionować wyników i ustąpił z wyborów. Świadomy wglądu Vinicka w politykę zagraniczną USA, Santos później zaproponował Vinickowi stanowisko Sekretarza Stanu w swojej administracji, co nie zostało przyjęte z entuzjazmem przez jego najlepszych doradców i sceptycyzmem przez Vinicka. Vinick przyjął ofertę pod warunkiem, że będzie mógł swobodnie kształtować politykę w Departamencie Stanu bez ingerencji ze strony agentów politycznych Partii Demokratycznej i przyrzeczyć, że będzie mógł wybrać własnego zastępcy sekretarza, choć demokratycznego, i doradzić w wyborze wszystkich podsekretarzy. Przypieczętowali to porozumienie, przeglądając codzienną odprawę wywiadu prezydenta i dyskutując, jak rozwiązać sytuację w Kazachstanie wobec Rosji i Chin.

kilka ostatnich odcinków serialu obejmuje koniec administracji Bartleta i przejście na nowy. Santos jest zmuszony do pozostania neutralnym, podczas gdy Demokraci wybierają nowego spikera Izby, a on odmawia przechylenia wyścigu na rzecz swojego politycznego mentora, Demokratycznego kongresmena Tima Fieldsa z Teksasu, który przegrywa z kongresmenem Markiem B. Sellnerem, umiarkowanym Demokratą, który sprzeciwia się centralnemu ustawie przeciwko lobbingowi Santosa. Zarabia też C. J. Jednak okazuje się, że Santos i Bartlet wymyślili plan „dobry i zły glina”, który ma na celu zastraszyć Chiny (i Rosję), aby zakończyły swoje wojskowe najazdy na Kazachstan. Administracja Santosa nabiera kształtów przed jego inauguracją, a Josh Lyman zostaje mianowany jego szefem sztabu. Lyman rekrutuje swojego dawnego przyjaciela i byłego zastępcę dyrektora ds. komunikacji w Białym Domu, sama Seaborna. Z kampanii Santos-McGarry pochodzą Louise Thornton jako nowy dyrektor ds. komunikacji, Ronna Beckman jako osobisty sekretarz Prezydenta, podczas gdy Donna Moss i Annabeth Schott dołączają do gabinetu pierwszej damy jako odpowiednio szef sztabu i sekretarz prasowy. Amy Gardner otrzymała propozycję objęcia stanowiska dyrektora ds. legislacyjnych, a Ainsley Hayes kandyduje na stanowisko radcy Białego Domu. Santos chce mianować Olivera Babisha prokuratorem generalnym. Wybierał Nancy McNally na ambasadora przy ONZ, choć początkowo była rozważana na sekretarza stanu. Santos rozważa również wybór senatora Swaina z Rhode Island, Republikanina, jako swojego sekretarza obrony za radą Barry ’ ego Goodwina, chociaż Josh zdecydowanie sprzeciwiał się temu, ponieważ wybór republikańskiego senatora z niebieskiego stanu byłby postrzegany jako „chwyt polityczny.”Ujawniono również, że ktoś o imieniu Keenitz został wybrany na sekretarza rolnictwa, a gwiazda Kansas City odkryła to i poprosiła o komentarz. Na Sekretarza Skarbu Santos wybrał dwóch kandydatów, którzy byli bardziej popularni wśród Demokratów, i Rosenthala, który był bardziej szanowany przez Wall Street, ale miał niewiele umiejętności administracyjnych. Santos ostatecznie wybrał Rosenthala, ponieważ lepiej sprzedawałby plan podatkowy administracji. Kate Harper została przekazana do awansu na doradcę ds. bezpieczeństwa narodowego, a ta rola trafiła do niejakiego Glenna. Jego pierwszym wyborem na wiceprezydenta jest gubernator Pensylwanii Eric Baker, kandydat Demokratów na prezydenta w 2006 roku. Kongresmenka Carol Gelsey, Demokrata z Florydy, była druga na liście Santosa. Santos postanawia nominować Bakera na mocy 25.poprawki po rozpoczęciu kadencji, zamiast zgłaszać swoje nazwisko do Kolegium wyborczego w celu praktycznie automatycznego mianowania.

Presidential appointeesEdit

Cabinet officialsEdit