upór smutku

chociaż śmierć Randy ’ ego nastąpiła wiele lat przed wydarzeniem, nadal przenika świadomość Leroya i normy Jean. Nigdy nie mówią o śmierci, a wspomnienia Leroya o dziecku są rozmyte. Niemniej jednak, smutek z powodu tragedii trwa. Dopóki nie zaczyna to wydawać się użalaniem się nad sobą, Leroy opowiada każdemu autostopowiczowi o Randym. Oglądanie dorosłych dzieci w takim wieku, jaki byłby Randy, gdyby żył, przypomina Leroyowi jego syna. Leroy myśli o Randym, gdy widzi Mabel, która wierzy, że śmierć Randy ’ ego była okrutną sztuczką losu, ponieważ sprzeciwiała się nastoletniej ciąży normy Jean. Kiedy Mabel opowiada paskudną historię o psie zabijającym dziecko i twierdzi, że to matka była winna katastrofy, zarówno Leroy, jak i Norma Jean natychmiast zakładają, że bierze na nich prosty. Ich wrażliwość na insynuacje Mabel sugeruje, że Randy zawsze jest na czele ich umysłów.

śmierć Randy ’ ego przyczynia się do rozpadu Związku Leroya i normy Jean. Nawyk unikania jakiejkolwiek wzmianki o dziecku staje się opresyjną siłą w ich małżeństwie. Leroy rozważa powiedzenie czegoś o Randym, aby rozwiać dyskomfort, jaki on i jego żona czasami odczuwają wokół siebie, ale wydaje się, że nie jest w stanie poruszyć tego tematu. Nawet po tym, jak Mabel opowiada historię o dziecku zabitym przez psa, odnoszą się do śmierci syna tylko abstrakcyjnie. Kiedy Norma Jean narzeka na złośliwość matki, Leroy udaje, że nie wie, o czym mówi. Norma Jean mówi, że wie dokładnie, co ma na myśli, ale tak naprawdę nie wypowie na głos imienia Randy ’ ego. Zamiast kontynuować dyskusję, oboje milczą, a takie uporczywe milczenie prowadzi do klina między nimi. Na początku historii Randy myśli o tym, jakie szczęście ma on i jego żona, aby być razem pomimo tragedii; usłyszał, że śmierć niemowlęcia może zepsuć małżeństwo. Ale na koniec jasne jest, że był zbyt pewny siebie: śmierć dotknęła go i normę Jean dokładnie tak, jak dotyka większość par.

niestabilność ról płciowych

Leroy i Norma Jean zamieniają tradycyjne role płciowe, co wyniszcza Leroya i prowadzi do rozpadu małżeństwa Moffittów. Przerażony i zdezorientowany wypadkiem, który sprawił, że nie był w stanie prowadzić swojej platformy, Leroy siedzi w domu przez cały dzień jak znudzona Gospodyni domowa, realizując stereotypowo Kobiece hobby. Robi przedmioty rzemieślnicze z zestawów i szyje poduszki igłowane, co Mabel twierdzi, że jest kobiecym dążeniem. Myśli o swoim wózku, który stoi Nieużywany na podwórku, jako niechciany mebel, obraz, który sugeruje niezadowolenie kobiety z jej nędznego dobytku. Nawet jego obsesja na punkcie budowy domku z bali wskazuje na tradycyjnie kobiecą chęć osiedlenia się we własnym domu. Leroy czuje się zaniepokojony niezdolnością do odgrywania roli potężnego męża. Jest nieśmiały wobec żony, o której zaczyna myśleć jako o silnej i mądrej. Z biegiem czasu zamiana ról przekonuje Leroya, że żona go zostawi.

Norma Jean jest zdezorientowana swoim męskim zachowaniem, ale również ośmiela się tym. Jest jedyną żywicielką rodziny po wypadku Leroya. Kiedy Leroy skarży się, że nie może podjąć pracy, która wymaga stania, przypomina mu, że ma siłę stać za ladą kosmetyczną przez cały dzień. Bierze zajęcia kulturystyczne, a historia zaczyna się i kończy opisem jej piersi, mięśni, które są zwykle związane z męską klatką piersiową. Zapisuje się również na kursy wieczorowe i ciężko pracuje nad doskonaleniem się. Te zmiany, choć pozytywne, nie zawsze siedzą wygodnie z normą Jean. Chce, aby Leroy odgrywał tradycyjną rolę męża i dostawcy i daje mu listę prac, które powinien rozważyć. Z matką zachowuje się jak nadąsana dziewczyna, płacząc, gdy zostaje przyłapana na paleniu i krzycząc na Mabel, aby zamknąć się na temat Shiloh. Ale mimo sporadycznych regresji, Norma Jean ostatecznie zaczyna cieszyć się nowo odkrytą niezależnością. Odwrócenie ról płciowych nadal ją zdumiewa-po tym, jak mówi Leroy ’ owi, że chce go opuścić, mówi w konfuzji o uczuciu osiemnastu lat i mówi, że nie wie, co ma na myśli—ale jest wystarczająco silna, aby powiedzieć wyraźnie, że chce zakończyć swoje małżeństwo.