Bibliografia

decyzja o użyciu siły wojskowej może być podejmowana w różnych sytuacjach i w odpowiedzi na wiele różnych wyzwalaczy lub działań podejmowanych przez wroga lub przeciwnika. Atak prewencyjny jest akcją wojskową podejmowaną w celu zapobieżenia nieuchronnemu atakowi wojskowemu lub innego rodzaju zagrożeniu. Ten rodzaj działalności różni się od działań zapobiegawczych, które są podejmowane w celu przeciwdziałania bardziej odległemu zagrożeniu. W tym względzie strajk prewencyjny dotyczy aktualnego zagrożenia, podczas gdy działania zapobiegawcze dotyczą potencjalnego lub przyszłego zagrożenia.

uderzenia prewencyjne są zazwyczaj motywowane strachem przed zbliżającym się atakiem lub inwazją. W tym scenariuszu przywództwo państwa uważa, że jego przeciwnik przygotowuje się do ataku lub inwazji. Zamiast czekać na faktyczny atak, przywódcy decydują się najpierw podjąć działania-przeprowadzić atak prewencyjny przeciwko przeciwnikowi.

Izraelska decyzja o uderzeniu na siły egipskie 5 czerwca 1967 roku jest przykładem uderzenia prewencyjnego. Izraelczycy wierzyli, że Egipcjanie są przygotowani do własnego ataku i że Izrael nie może sobie pozwolić na taki atak. W rezultacie Izraelczycy zdecydowali się na uderzenie prewencyjne, aby zapobiec zbliżającemu się Egipskiemu atakowi.

z drugiej strony, podjęte zostaną działania zapobiegawcze, aby poradzić sobie z zagrożeniem, które może rozwinąć się w przyszłości. W przypadku działań zapobiegawczych” zagrożenie ” stwarzane przez cel ma charakter odległy, a w niektórych przypadkach jedynie potencjalny. Przykładem działań zapobiegawczych jest atak Izraela na Iracki reaktor jądrowy w Osiraq w czerwcu 1981 roku. Izrael uderzył na iracką placówkę, aby zapobiec dalszemu rozwojowi irackiego programu nuklearnego, który Izraelczycy postrzegali jako Zagrożenie. Działanie to nie miało jednak charakteru „prewencyjnego”, gdyż Irak nie stanowił bezpośredniego zagrożenia dla Izraela.

rozróżnienie między działaniami zapobiegawczymi i zapobiegawczymi jest ważne, ale często mylone. Strategia Bezpieczeństwa Narodowego Stanów Zjednoczonych Ameryki (NSS) z 2002 r. opisuje strategię określaną jako „zapobiegawczą”, ale w rzeczywistości jest bliższa prewencyjnemu charakterowi. W kontekście zagrożenia ze strony broni masowego rażenia NSS stwierdza, że „im większe zagrożenie, tym większe jest ryzyko bezczynności—i tym bardziej przekonujące jest podjęcie działań antycypacyjnych w celu obrony, nawet jeśli pozostaje niepewność co do czasu i miejsca ataku wroga” (s. 15). Fakt, że NSS podkreśla, że „czas i miejsce” ataku są nieznane, sprawia, że polityka ta jest prewencyjna. Jednak NSS dalej stwierdza: „aby zapobiec lub zapobiec takim wrogim działaniom naszych przeciwników, Stany Zjednoczone będą, jeśli to konieczne, działać zapobiegawczo” (s. 15). Podczas gdy NSS używa słowa prevent, opisuje politykę jako prewencyjną. Niezależnie od terminologii stosowanej do opisu polityki, wpisuje się ona dokładnie w kryteria działań prewencyjnych. W związku z tym w 2003 roku USA- prowadzona inwazja na Irak i trwający konflikt można uznać za działanie zapobiegawcze, ale nie zapobiegawcze—zagrożenie nie było bezpośrednie, ale miało bardziej odległy charakter.

podczas gdy uderzenia prewencyjne wiążą się z „pierwszym użyciem siły”, są ogólnie postrzegane jako polityka reaktywna lub działania podejmowane w samoobronie. Uderzenia prewencyjne są zwykle przeprowadzane w odpowiedzi na pewne działania podejmowane przez wroga, które uważa się za sygnał przygotowań do rychłego ataku. Z drugiej strony podejmowane są działania zapobiegawcze w odpowiedzi na działania, które w przyszłości mogą przekształcić się w konkretne zagrożenie.

to rozróżnienie ma istotne implikacje, szczególnie w odniesieniu do prawa międzynarodowego. Prawo międzynarodowe pozwala na pierwsze użycie siły w odpowiedzi na bezpośrednie zagrożenie, ale nie w odpowiedzi na odległe zagrożenie. Lub, innymi słowy, prewencja w odpowiedzi na rzeczywiste i bezpośrednie zagrożenie jest OK, ale działania zapobiegawcze nie jest. Granica między zagrożeniami nieuchronnymi a odległymi staje się jednak coraz trudniejsza do odróżnienia w dzisiejszym świecie. Dzięki dzisiejszej nowoczesnej technologii, przywódcy nie mają już możliwości zobaczenia armii przeciwnika zbierającej się na granicy, przygotowującej się do ataku.

ważne jest również, aby zdać sobie sprawę, że strajki prewencyjne i działania prewencyjne nie są rodzajem wojny, ale raczej powinny być postrzegane jako „droga do wojny.”Innymi słowy, strajk prewencyjny lub akcja prewencyjna może sygnalizować początek wojny-ale nie są one same w sobie w różnych rodzajach wojny. Każdy z licznych rodzajów wojny (np. wojna ograniczona, wojna totalna, wojna hegemoniczna) może być rozpoczęty przez zastosowanie strajku prewencyjnego lub działania zapobiegawczego. Ponadto, ponieważ strajki prewencyjne lub działania prewencyjne wiążą się z pierwszym użyciem siły, można je podjąć tylko przed wybuchem działań zbrojnych. Ponieważ działania te mają na celu uprzedzenie ataku wroga, po wystąpieniu takiego ataku minęła możliwość podjęcia działań zapobiegawczych lub zapobiegawczych.

chociaż istnieje wiele argumentów, dlaczego przywódcy przyjmowaliby strategie zapobiegawcze lub zapobiegawcze, historyczne zapisy wskazują, że Państwa rzadko stosują tego typu polityki. Jednym z możliwych powodów, dla których przywództwo Państwa wahałoby się rozpocząć strajk prewencyjny, jest fakt, że do tych działań wiążą się znaczne „sznurki” polityczne. Państwo może zostać nazwane agresorem w konflikcie i potencjalnie wyobcować sojuszników i przyjaciół w tym procesie-narażając tym samym wsparcie, które może być niezbędne podczas reszty konfliktu i w późniejszych relacjach. Ponadto istnieje wiele niepewności związanych z jakąkolwiek wojną lub konfliktem zbrojnym. Przywódca chciałby mieć pewność, że atak jest naprawdę nieuchronny, zanim zadałby cios, który zapoczątkowałby proces wojny. Ale ten poziom pewności jest rzadko obecny, a przywódcy są zatem niechętni do stosowania uderzeń prewencyjnych. Nie oznacza to, że przywódcy nigdy nie decydują się na ataki prewencyjne, ale raczej pomaga wyjaśnić, dlaczego ich użycie jest znacznie rzadsze niż można by się tego spodziewać.

Zobacz też: obrona; obrona narodowa; odstraszanie; wojna

Bibliografia

Lemke, Douglas. 2003. Badam prewencyjny motyw wojny. International Interactions 29 (4): 273-292.

Prezydent Stanów Zjednoczonych. 2002. Strategia Bezpieczeństwa Narodowego Stanów Zjednoczonych Ameryki. http://www.whitehouse.gov/nsc/nss.pdf.

Reiter, Dan. 1995. Eksplodowanie mitu beczki prochu: wojny prewencyjne prawie nigdy się nie zdarzają. Bezpieczeństwo Międzynarodowe 20 (2): 5-34.

Van Evera, Stephen. 1999. Przyczyny wojny: władza i korzenie konfliktu. Ithaca, NY: Cornell University Press.

Rachel Bzostek