„Yūgen jest ważnym pojęciem w tradycyjnej japońskiej estetyce. Dokładne tłumaczenie tego słowa zależy od kontekstu. Yūgen nie jest aluzją do innego świata. Jest o tym świecie, o tym doświadczeniu…

„patrzeć jak słońce tonie za kwiatowym wzgórzem. Wędrować po ogromnym lesie bez myśli o powrocie. Stać na brzegu i patrzeć na łódź, która znika za odległymi wyspami. Kontemplować lot Dzikich Gęsi widzianych i zagubionych wśród chmur … ” ~ Zeami Motokiyo

Japońskie ideały estetyczne są pod największym wpływem japońskiego buddyzmu. W tradycji buddyjskiej wszystkie rzeczy uważa się za ewoluujące z nicości lub rozpuszczające się w nicości. Ta „nicość” nie jest pustą przestrzenią. Jest to raczej przestrzeń potencjalności.

Jeśli morza reprezentują potencjał, to każda rzecz jest jak fala powstająca z niego i powracająca do niego. Nie ma trwałych fal. Nie ma idealnych fal. W żadnym momencie fala nie jest kompletna, nawet w szczytowym momencie. Przyroda jest postrzegana jako dynamiczna całość, którą należy podziwiać i docenić.

to docenianie natury było podstawą wielu japońskich ideałów estetycznych, „sztuki” i innych elementów kultury. Pod tym względem pojęcie „sztuki” (lub jej konceptualny odpowiednik) jest również zupełnie inne od zachodnich tradycji..

japońska estetyka to zbiór starożytnych ideałów, które obejmują „WABI” (przemijające i surowe piękno), „sabi” (piękno naturalnego starzenia się) i „yūgen.”Te i inne ideały stanowią podstawę wielu japońskich norm kulturowych i estetycznych.. Tak więc, choć postrzegane jako filozofia w społeczeństwach zachodnich, pojęcie estetyki w Japonii jest postrzegane jako integralna część codziennego życia.

Wabi i sabi odnoszą się do uważnego podejścia do życia codziennego. Z biegiem czasu ich znaczenia pokrywały się i zbiegały, aż zostały ujednolicone w wabi-sabi (侘寂), estetykę zdefiniowaną jako piękno rzeczy „niedoskonałych, nietrwałych i niekompletnych.”

rzeczy w zarodku, lub rzeczy w rozpadie, jak to było, są bardziej sugestywne wabi-sabi niż rzeczy w pełnym rozkwicie, ponieważ sugerują przemijanie rzeczy. W miarę jak rzeczy przychodzą i odchodzą, wykazują oznaki swojego przyjścia lub odejścia i te znaki są uważane za piękne.

w tym piękno jest zmienionym stanem świadomości i można je zobaczyć w przyziemnym i prostym. Podpisy natury mogą być tak subtelne, że potrzeba cichego umysłu i wykształconego oka, aby je rozpoznać. W filozofii Zen istnieje siedem zasad estetycznych osiągnięcia wabi-sabi.

Fukinsei (不均整): asymetria, nieregularność; kanso (簡素): prostota; koko: podstawowy, wyblakły; Shizen (自然): bez pozoru, naturalny; yugen (幽玄): subtelnie głęboka łaska, nieoczywista; Datsuzoku (脱俗): nieograniczony konwencją, wolny; seijaku (静寂): spokój, bezruch.

każda z tych rzeczy znajduje się w naturze, ale może sugerować cnoty ludzkiego charakteru i stosowność zachowania. To z kolei sugeruje, że cnotę można zaszczepić poprzez docenianie i praktykowanie sztuki. Stąd ideały estetyczne mają konotację etyczną i przenikają wiele z japońskiej kultury.”