wiersz „a Noiseless Patient Spider” zaczyna się od powtórzenia tytułu jako „a noiseless patient spider”, aby stworzyć obraz w umyśle czytelników. Pająk jest personifikowany, gdy otrzymuje ludzkie cechy, takie jak cichy i cierpliwy w wierszu. Mówca patrzy na to maleńkie stworzenie i chce, żebyśmy to czuli.

mówca wiersza przedstawia dalej pająka jako tragicznego, izolowanego i rozdzielonego. Obserwując dokładniej pająka, głośnik opisuje sposób, w jaki pająk eksploruje „puste rozległe otoczenie”, uruchamiając filament, filament, filament”, wypełniając to samo nudne zadanie tworzenia strun.

jest punkt zwrotny po piątej linijce pod względem myśli w umyśle mówcy. Mówca nie wspominając o pająku zaczyna identyfikować swoją duszę w maleńkim stworzeniu. Przychodzi Zadać pytanie swojej duszy. Chce wiedzieć, gdzie właściwie stoi jego dusza. Czytelnicy mogą zobaczyć duszę stojącą na „małym cyplu”, jak tam, gdzie”stał” pająk. Tutaj prelegent stara się dać poczucie, jak bardzo samotna jest jego dusza – tak jak „odizolowany pająk”. Ale pajęcze sznurki są tym, co dusza odkrywa lub „szuka”,” wyrusza „lub” rzuca ” przestrzenią. Mówca mówi nam tutaj, że dusza zawsze pracuje i myśli – „nieustannie rozmyślając” – jak mówi w wierszu. Tutaj mówca znajduje swoją duszę zawsze odważną, rozmyślającą, rzucającą i starającą się połączyć z ogrom świata. Dusza stała tam odizolowana, bez żadnego związku. Dusza pozostanie w zawieszeniu, dopóki nie złapie się gdzieś. Mówca sugeruje więc, by jego dusza gdzieś złapała, dopóki nie znajdzie wątków gossamera.

pająk symbolicznie przedstawia odkrywcę. Cechą odkrywcy jest to, aby nie męczyć się podczas zwiedzania rozległego otoczenia. Odkrywca, naukowiec czy filozof jest jak pająk, który stoi odizolowany, ale cierpliwie próbują połączyć się z pustym otoczeniem. Dla jakiegoś odkrywcy poszukiwanie niewidzialnych, nieznanych i niezidentyfikowanych staje się przedmiotem ciekawości. Tylko ci ludzie mogą odnieść sukces, aby połączyć się z bezmiar świata, którzy pracują niestrudzenie, trzymając cierpliwość z nimi. Poeta próbuje ubóstwiać pająka owada. W rzeczywistości pająk jest symbolem dla wszystkich, którzy pracują w sposób ciągły i są odizolowani od innych.

w wierszu pająk został użyty jako analogia do odniesienia niepokoju ludzkiej duszy. Jak zauważył mówca, bezgłośny pacjent pająk stał odizolowany na małym klifie, aby zbadać puste i rozległe otoczenie. Ciągnęło się bez wytchnienia. Próbował połączyć te włókna ze sobą. Pająk miał wigor, cierpliwość i energię w przyspieszaniu swojej pracy. Te rzeczy są wsparciem dla podstawowej filozofii Whitmana jako „dusza ludzka jest nieśmiertelna i zawsze znajduje się w stanie stopniowego rozwoju”. Ta sama idea rozwoju i poszerzania ludzkiej duszy jest porównywana z rozbudowaną metaforą” cichego cierpliwego pająka ” w wierszu.

Ten wiersz jest genialny językowo w swojej kompozycji. Wiersz składa się z dwóch zwrotek, z których każda zawiera pięć linijek. Linie poetyckie różnią się długością. Formuła komponowania pierwszej zwrotki została skopiowana w drugiej. Użycie aliteracji, apostrofu i powtórzeń to główne cechy tego wiersza. Poeta przychodzi również, by zadać pytania retoryczne.

pierwsza zwrotka jest w trybie narracji opisowej. Mówca skupia się na omówieniu pająka, który jest bezgłośny i cierpliwy. W trzeciej linijce pierwszej zwrotki znajdujemy aliterację w słowach / vacant-vast/. Podobnie technika powtarzania jest bardzo waloryzowana w czwartej linii. Słowo „żarnik” zostało powtórzone trzy razy, aby oznaczać niestrudzenie cierpliwego pająka w jego eksploracji. W pierwszej zwrotce słowo” cypel ” zostało użyte do sygnalizowania ustawienia pająka. Wybór dykcji jest również dość fantastyczny w pierwszej zwrotce. Słowa takie jak „explore” I „launch” sprawiają wrażenie poszukiwań naukowych przez odkrywcę. W takim kontekście pająk został symbolicznie przedstawiony jako naukowiec lub badacz.

Druga zwrotka wiersza jest w pełni medytacyjna. Poeta zwraca się do swojej duszy, aby poznać jej pozycje. Tutaj termin „otoczony” został powtórzony. Podobnie używa niektórych czasowników, takich jak „musing”, „venturing”, „seeking” i „throwing”, aby wskazać czyny ludzkiej duszy. Wiersz jest genialny ze względu na jego wewnętrzną równoległość. Podobne słowa i zwroty zostały użyte w pierwszej i drugiej zwrotce. Obie strofy używają synonimów. Równoległość można dostrzec w słowach takich jak „odizolowany” / „otoczony”, „rozległe otoczenie” / „bezmiar Oceanu przestrzeni”, „niestrudzenie” i „niedbale”. Widząc walkę i próbę pająka, poeta przychodzi zapytać o punkt widzenia jego duszy. Później poeta sugeruje swojej duszy, aby trzymała ciągliwą kotwicę, dopóki nie potrzebuje ona żadnego mostu do połączenia.