The „Curse of Ham”Edit
termin Chamicki pierwotnie odnosił się do Ludów, o których mówi się, że pochodzą od Chama, jednego z synów Noego według Biblii. Według Księgi Rodzaju, po tym jak Noe upił się i Ham zhańbił swojego ojca, po przebudzeniu Noe wypowiedział klątwę na najmłodszym synu Hama, Kanaanie, stwierdzając, że jego potomstwo będzie „sługami sług”. Z czterech synów Chama Kanaan spłodził Chananejczyków, a Mizraim spłodził Egipcjan, Chus Chusytów i Fut Libijczyków.
w średniowieczu Żydzi i chrześcijanie uważali szynkę za przodka wszystkich Afrykanów. Klątwa Noego na Kanaanie, opisana w Księdze Rodzaju, zaczęła być interpretowana przez niektórych teologów jako wywołująca u wszystkich potomków Chama widoczne cechy rasowe, zwłaszcza czarną skórę. We fragmencie niezwiązanym z klątwą na Kanaanie, VI-wieczny Babiloński Talmud mówi, że Ham i jego potomkowie byli przeklęci czarną skórą, co współcześni uczeni zinterpretowali jako mit etiologiczny dotyczący koloru skóry. : 522 później Zachodni i Islamscy kupcy i właściciele niewolników używali pojęcia „klątwy szynki”, aby usprawiedliwić zniewolenie Afrykanów.:522
znacząca zmiana w zachodnich poglądach na Afrykanów nastąpiła, gdy inwazja Napoleona na Egipt w 1798 r. zwróciła uwagę na imponujące osiągnięcia starożytnego Egiptu, które trudno było pogodzić z teorią, że Afrykanie są gorsi lub gorsi. cursed.In w konsekwencji niektórzy dziewiętnastowieczni teologowie podkreślali, że biblijny Noe ograniczył swoją klątwę do potomstwa najmłodszego syna Chama, Kanaana, podczas gdy syn Chama, Mizraim, przodek Egipcjan, nie był przeklęty.:526-7
konstruowanie „rasy Hamickiej”Edit
po epoce Oświecenia wielu zachodnich uczonych nie było już zadowolonych z biblijnego opisu wczesnej historii ludzkości, ale zaczęło rozwijać niezależne od wiary teorie. Teorie te zostały opracowane w sytuacji historycznej, w której większość zachodnich narodów nadal czerpała korzyści z zniewolenia Afrykanów.: 524 w tym kontekście wiele prac opublikowanych na temat Egiptu po wyprawie Napoleona”wydawało się, że ich głównym celem była próba udowodnienia w jakiś sposób, że Egipcjanie nie byli Murzynami”,: 525 oddzielając w ten sposób wysoką cywilizację starożytnego Egiptu od tego, co chcieli postrzegać jako podrzędną rasę. Autorzy tacy jak W. G. Browne, którego podróże po Afryce, Egipcie i Syrii zostały opublikowane w 1806 roku, położył „nasiona nowego mitu Hamickiego, który miał się pojawić w niedalekiej przyszłości”, podkreślając, że Egipcjanie są biali.:526
W połowie XIX wieku termin Hamitic nabrał nowego znaczenia antropologicznego, ponieważ uczeni twierdzili, że mogą rozpoznać „rasę Hamitic”, która była odrębna od „Negroidalnych” populacji Afryki Subsaharyjskiej. Richard Lepsius przypisywał nazwę Hamitic do języków, które są obecnie postrzegane jako należące do berberyjskich, Cuszickich i egipskich gałęzi rodziny Afroazjatyckiej.
„być może dlatego, że niewolnictwo było zarówno legalne, jak i opłacalne w Stanach Zjednoczonych … powstała Amerykańska Szkoła antropologii, która próbowała udowodnić naukowo, że Egipcjanin był kaukaskim, dalekim od gorszego Murzyna”.:526 poprzez kraniometrię przeprowadzoną na tysiącach ludzkich czaszek Samuel George Morton twierdził, że różnice między rasami były zbyt szerokie, aby mogły pochodzić od jednego wspólnego przodka, ale zamiast tego były zgodne z oddzielnym pochodzeniem rasowym. W swojej pracy Crania Aegyptiaca (1844) Morton przeanalizował ponad sto nienaruszonych czaszek zebranych z Doliny Nilu i doszedł do wniosku, że starożytni Egipcjanie byli rasowo podobni do Europejczyków. Jego wnioski stworzyły podwaliny pod amerykańską szkołę antropologii, a także wpłynęły na zwolenników poligenizmu.
rozwój hipotezy Chomickiejedytuj
w swojej wpływowej książce The Mediterranean Race (1901) antropolog Giuseppe Sergi twierdził, że rasa śródziemnomorska prawdopodobnie pochodzi ze wspólnego stada przodków, które wyewoluowały na Saharze w Afryce, a następnie rozprzestrzeniły się stamtąd, aby zaludnić Afrykę Północną, Róg Afryki i region circum-Mediterranean. Według Sergiego sami Hamici stanowili odmianę śródziemnomorską, położoną w pobliżu kolebki stada. Dodał, że rasa śródziemnomorska „w swoich zewnętrznych charakterach jest brązową odmianą ludzką, ani białą, ani murzyńską, ale czystą w swoich elementach, to znaczy nie jest produktem mieszaniny białych z murzynami lub ludami murzyńskimi.”Sergi wyjaśnił tę taksonomię jako zainspirowaną zrozumieniem” morfologii czaszki jako ujawnienia tych wewnętrznych fizycznych cech ludzkich zasobów, które pozostają niezmienne przez długie wieki i w odległych miejscach, ponieważ zoolog może rozpoznać charakter gatunku lub odmiany zwierzęcia należącego do dowolnego regionu globu lub dowolnego okresu czasu, tak samo powinien antropolog, jeśli stosuje tę samą metodę badania morfologicznych cech czaszki, ta metoda pokierowała mną w moich badaniach nad obecnym problemem i dała mi nieoczekiwane wyniki, które były dla mnie bardzo ważne . często później potwierdzone archeologią lub historią.”
hipoteza Chomicka osiągnęła apogeum w pracy C. G. Seligmana, który argumentował w swojej książce The Races of Africa (1930), że:
oprócz stosunkowo późnych wpływów semickich… cywilizacje Afryki są cywilizacjami Hamitów, jej historia jest zapisem tych ludów i ich interakcji z dwoma innymi stadami afrykańskimi, Murzynami i Buszmenami, bez względu na to, czy wpływ ten był wywierany przez wysoce cywilizowanych Egipcjan, czy też przez tak szerszych pasterzy, jak obecnie reprezentowani są przez Beja i Somalijczyków… Przybywający Hamici byli pasterskimi Kaukazami-przybywali fala za falą-lepiej uzbrojeni, a także szybsi od ciemnych rolniczych Murzynów.”:521
Seligman twierdził, że rasa Murzynów jest zasadniczo statyczna i rolnicza, a wędrujący „pasterski Chamici” wprowadził większość zaawansowanych cech występujących w kulturach Afryki Środkowej, w tym obróbkę metali, nawadnianie i złożone struktury społeczne.: 530 pomimo krytyki, Seligman utrzymał swoją tezę w niezmienionej formie w nowych wydaniach swojej książki do lat 60.: 530
hipotezy Hamickie funkcjonowały również w Afryce Zachodniej i z czasem uległy znacznym zmianom.
wraz z upadkiem koncepcji języków Hamickich, pojęcie definiowalnej „Hamickiej” jednostki rasowo-językowej było mocno krytykowane. W 1974 roku, pisząc o regionie Wielkich Jezior Afrykańskich, Christopher Ehret opisał hipotezę Hamicką jako pogląd, że „prawie wszystko, co bardziej nie – 'prymitywne’, wyrafinowane lub bardziej wyszukane w Afryce Wschodniej, zostało sprowadzone przez dominujących kulturowo i politycznie Hamitów, imigrantów z północy do Afryki Wschodniej, którzy byli przynajmniej częścią rasy kaukaskiej w fizycznym pochodzeniu”. Nazwał ten model” monotematycznym”, który był „romantyczny, ale mało prawdopodobny „i”został odrzucony, i słusznie”. Twierdził ponadto, że z czasem między różnymi ludami w Afryce przechodziła” wielość i różnorodność”, co sugerował” jednokierunkowy ” Model Chamicki.
podział i cechy fizyczneedytuj
Sergi nakreślił składowe chamityczne typy fizyczne, które stanowiły podstawę dla prac późniejszych pisarzy, takich jak Carleton Coon i C. G. Seligman. W swojej książce The Mediterranean Race (1901) napisał, że istnieje odrębny ród hamickich przodków, który można podzielić na dwie podgrupy: Zachodnie Hamity (lub Północne Hamity, obejmujące Berberów z Morza Śródziemnego, Atlantyku i Sahary, Tibbu, Fula i wymarłych Guanczów) i Wschodnie Hamity (lub Etiopczycy, obejmujące starożytnych i współczesnych Egipcjan (ale nie Arabów w Egipcie), Nubijczycy, Beja, Abisyńczycy, Galla, Danakil, Somalijczycy, Masajowie, Bahima i Watusi).
według Coon, typowe cechy fizyczne Hamitu obejmowały wąskie rysy twarzy; ortognatyczny wygląd; jasnobrązowy do ciemnobrązowego odcień skóry; faliste, kręcone lub proste włosy; grube do cienkich warg bez zwinięcia; i indeks dolichocefaliczny do mezocefalicznego.
„Hamicized Negroes”Edit
w regionie Wielkich Jezior Afrykańskich Europejczycy opierali różne teorie migracyjne o Hamickim pochodzeniu częściowo na długotrwałych tradycjach ustnych lokalnych populacji, takich jak Tutsi i Hima (Bahima, Wahuma lub Mhuma). Grupy te utrzymywały, że ich założycielami byli „biali” migranci z północy (interpretowani jako Róg Afryki i/lub Afryka Północna), którzy następnie „utracili” swój pierwotny język, kulturę i znaczną część swojej fizjonomii, gdy zawarli związek małżeński z lokalnym Bantus. Explorer J. H. Speke zapisał jedną z takich relacji gubernatora Wahumy w swojej książce „Journal of the Discovery of the Source of the Nile”. Według Augustusa Henry 'ego Keane’ a, król Hima Mutesa i twierdził również, że przodkowie Oromo (Galla) nadal mówią idiomem Oromo, chociaż język ten dawno już wyginął w innych częściach regionu. Misjonarz R. W. Felkin, który spotkał się z władcą, zauważył, że Mutesa „stracił czyste cechy Chamickie przez domieszkę Murzyńskiej krwi, ale nadal zachował wystarczające cechy, aby zapobiec wszelkim wątpliwościom co do jego pochodzenia”. W ten sposób Keane sugeruje, że pierwotni emigranci z Hamitów do Wielkich Jezior „stopniowo mieszali się z aborygenami w nowej i wyższej narodowości mowy Bantu”.
Speke wierzył, że jego badania odkryły związek między „cywilizowaną” Afryką Północną a „prymitywną” Afryką środkową. Opisując Ugandyjskie Królestwo Bugandy, twierdził, że jego” barbarzyńska Cywilizacja ” powstała z koczowniczej rasy pasterskiej, która wyemigrowała z północy i była spokrewniona z Hamickim Oromo (Galla) z Etiopii.:528 w swojej teorii podboju niższych ras przez wyższe rasy (1863), Speke próbował również nakreślić, w jaki sposób Imperium Kitary w regionie Wielkich Jezior Afrykańskich mogło zostać założone przez dynastię założycielską Chamicką. Idee te, w rubryce nauki, stanowiły podstawę dla niektórych Europejczyków twierdzących, że Tutsi są lepsi od Hutu. Pomimo tego, że obie grupy posługują się językiem Bantu, Speke sądził, że Tutsi doświadczyli pewnego „Hamickiego” wpływu, częściowo na podstawie ich rysów twarzy, które są stosunkowo węższe niż rysy Hutu. Późniejsi pisarze podążali za Speke ’ em, argumentując, że Tutsi pierwotnie migrowali do regionu lacustrine jako pastorzy i stali się dominującą grupą, tracąc swój język podczas asymilacji z kulturą Bantu.
Seligman i inni wczesni uczeni wierzyli, że w afrykańskich wielkich jeziorach i częściach Afryki Środkowej, Najeźdźcy z Afryki Północnej i Rogu Afryki zmieszali się z miejscowymi „Murzyńskimi” kobietami, aby wytworzyć kilka hybrydowych „Chamityzowanych murzyńskich” populacji. „Chamityczni Murzyni „byli podzieleni na trzy grupy według języka i stopnia wpływów Chamickich:” Murzyni-Hamici „lub” pół-Hamici ” (tacy jak Masajowie, Nandi i Turkana), Niloci (tacy jak Szyluk i Nuer) i Bantus (tacy jak Hima i Tutsi). Seligman wyjaśniłby ten wpływ Hamitów zarówno poprzez dyfuzję demicką, jak i transmisję kulturową:
początkowo Hamici, a przynajmniej ich arystokracja, starali się poślubić Hamickie kobiety, ale nie mogło upłynąć dużo czasu, zanim powstała seria ludów łączących Murzyńską i Hamicką krew; te, wyższe od czystego Murzyna, byłyby uważane za gorsze od następnej nadchodzącej fali Hamitów i być zepchnięte dalej w głąb lądu, aby odegrać rolę nadchodzącej arystokracji wobec Murzynów, na których uderzali… Efekt końcowy jednej serii takich kombinacji można zobaczyć w Masajach, drugiej w Bagandzie, podczas gdy jeszcze bardziej uderzający efekt oferuje symbioza Bahimy Ankole i Bahiru .
europejskie mocarstwa kolonialne w Afryce były pod wpływem hipotezy Hamickiej w ich polityce w XX wieku. Na przykład w Rwandzie niemieccy i belgijscy urzędnicy w okresie kolonialnym wykazywali preferencyjne podejście do Tutsi niż Hutu. Niektórzy badacze twierdzili, że ta tendencja była znaczącym czynnikiem, który przyczynił się do ludobójstwa Tutsi w Rwandzie w 1994 roku przez Hutu.
przyjęcie Afroamerykańskiejedytuj
uczeni afroamerykańscy początkowo byli ambiwalentni co do Hamickich hipoteza. Ponieważ teoria Sergiego sugerowała, że nadrzędna Rasa śródziemnomorska powstała w Afryce, niektórzy afroamerykańscy pisarze wierzyli, że mogą zastosować hipotezę Hamicką, aby zakwestionować Nordicystyczne twierdzenia o wyższości białej rasy nordyckiej. Ta ostatnia „Nordycka” koncepcja była promowana przez niektórych pisarzy, takich jak eugenik Madison Grant. Według Yaacova Shavita wywołało to „radykalną teorię Afrocentryczną, która podążała ścieżką europejskich doktryn rasowych”. Pisarze, którzy podkreślali, że nordycy są najczystszymi przedstawicielami rasy aryjskiej, pośrednio zachęcali „do transformacji rasy Chamickiej w rasę czarną i do podobieństwa, jakie łączy ona między różnymi gałęziami czarnych form w Azji i Afryce.”
w odpowiedzi historycy opublikowani w Journal of Negro History podkreślali wzajemne zapłodnienie Kultur między Afryką a Europą: na przykład George Wells Parker przyjął pogląd Sergiego, że” cywilizowana ” rasa powstała w samej Afryce. Podobnie grupy czarnej dumy przywłaszczyły sobie pojęcie tożsamości Chamickiej do własnych celów. Parker założył Ligę Hamitów w 1917 roku, aby ” inspirować Murzynów nowymi nadziejami; aby uczynić go otwarcie dumnym ze swojej rasy i jej wielkiego wkładu w rozwój religijny i cywilizację ludzkości.”Twierdził, że” pięćdziesiąt lat temu nie marzyłoby się, że nauka będzie bronić faktu, że Azja była domem czarnych ras, jak również Afryka, ale to właśnie zrobiła.”
Timothy Drew i Elijah Muhammad rozwinęli na tej podstawie koncepcję ” azjatyckiego czarnoksiężnika.”Wielu innych autorów podążyło za argumentem, że cywilizacja powstała w Hamickiej Etiopii, pogląd, który przeplatał się z obrazami biblijnymi. Universal Negro Improvement Association (UNIA) (1920) wierzyło, że Etiopczycy są „rasą matką”. Naród islamu utrzymywał, że najwyższa czarna rasa pochodzi od zaginionego plemienia Shabazz, które pierwotnie miało „drobne rysy i proste włosy”, ale które wyemigrowało do Środkowej Afryki, straciło swoją religię i pogrążyło się w barbarzyńskim „życiu w dżungli”.
afrocentryczni pisarze uważali hipotezę Hamicką za podzielną, ponieważ twierdziła ona niższość ludów „Negroidalnych”. W. E. B. Du Bois (1868-1963) argumentował więc ,że” termin Hamite, pod którym miliony Murzynów zostały charakterystycznie przeniesione do białej rasy przez niektórych gorliwych naukowców”, był narzędziem do tworzenia”fałszywego pisania o Afryce”. Według Du Boisa „Livingstone’ a, Stanleya i innych uderzono egipskimi cechami wielu plemion Afryki, a dotyczy to wielu narodów między Afryką Środkową a Egiptem, tak że niektórzy studenci próbowali wymyślić „Hamicką” rasę, aby je wyjaśnić—całkowicie niepotrzebna hipoteza.”