krótkie streszczenie

wiadomo, że Wilhelm Wundt jest ojcem psychologii eksperymentalnej, założył pierwsze formalne Laboratorium Badań Psychologicznych na Uniwersytecie w Lipsku w 1879 roku; w rzeczywistości to, co wtedy uważano za psychologię eksperymentalną, jest dalekie od dzisiejszej definicji. Powszechnie wiadomo również, że Nowoczesna psychoterapia narodziła się wkrótce potem w Wiedniu, dziełem niejakiego Zygmunta Freuda.

mniej znane jest to, że zarówno psychologia eksperymentalna, jak i stosowana znalazła podatny grunt dla ich rozwoju w Stanach Zjednoczonych. W rzeczywistości, po przybyciu Freuda do Stanów Zjednoczonych w 1911 roku, psychoanaliza zmiotła dziedzinę psychiatrii do tego stopnia, że w ciągu kilku lat ponad 95% amerykańskich psychiatrów podjęło szkolenie psychoanalityczne.

Ten monopol na psychoterapię trwał do późnych lat 70.w Stanach Zjednoczonych i do lat 80. w europejskich kręgach psychiatrycznych. W rzeczywistości kryzys psychoanalizy pod względem jej zdolności do udzielania odpowiedzi na zmieniające się wymagania społeczne po ii Wojnie Światowej i jej zdolności do „leczenia” rozpoczął się już w latach 50., zbiegając się z narodzinami alternatywnych modeli psychoterapeutycznych. Wśród nich główną rolę odegrała terapia behawioralna (BT).

założona jednocześnie w kilku częściach świata, częściowo dzięki wkładom terapeutów psychoanalitycznych, którzy nie byli zadowoleni z ich instrumentów analizy i interwencji, BT szybko rozprzestrzeniła się w całej Europie i szybko stała się jedną z terapii, które mogą zapewnić skuteczne rozwiązania cierpiącemu pacjentowi.

minęło pięćdziesiąt lat od pionierskich prac Johna B. Watsona nad behawioryzmem i jego zastosowaniami (Watson& Rayner, 1920; Jones, 1924), zanim na pierwszy plan wysunął się działający model BT. Jednak jego późniejsza ewolucja odbywała się w znacznie szybszym tempie. A powód tego był prosty: jak we wszystkich modelach opartych na myśli naukowej, BT był otwarty na zmiany, asymilując i integrując bieżące badania nie tylko w psychologii, ale także w innych dziedzinach nauki, dając początek nowym formom analizy i interwencji.

pierwsza generacja BT, charakteryzująca się radykalnym odejściem od dobrze ugruntowanych terapii Psychodynamicznych, wkrótce potem pojawiła się seria „innowacji”, która uwzględniała zaniedbane wcześniej aspekty poznawcze. Ta fuzja terapii behawioralnych i poznawczych jest przypisywana do dały początek drugiej generacji BT znany jako kognitywnej terapii behawioralnej (CBT).

rozwój trwa nieprzerwanie i pojawiły się ostatnie formy interwencji, które wchodzą w zakres trzeciej generacji terapii behawioralnych.

korzenie Terapii Poznawczo-Behawioralnej

historycznie BT można podzielić na trzy pokolenia. Pierwsze pokolenie jest po części buntem przeciwko dominującym koncepcjom terapeutycznym w dzisiejszych czasach (podejściu Psychoanalitycznym i humanistycznym). Wczesne interwencje koncentrowały się bezpośrednio na ograniczaniu problematycznych przejawów zachowania, przy użyciu technik opartych na dobrze zdefiniowanych i ściśle zatwierdzonych zasadach naukowych. Przykładem może być osoba cierpiąca na lęk społeczny, która unika sytuacji, w których może podlegać ocenie lub krytyce. Głównym celem leczenia byłoby zwiększenie ekspozycji na takie sytuacje społeczne lub zmniejszenie lęku od sytuacji stresowych.

jednak BT nie był izolowany od wydarzeń zachodzących poza nim. „Rewolucja kognitywna „w psychologii miała miejsce w latach 60., a w latach 70. wielu terapeutów behawioralnych pod jej wpływem zaczęło nazywać swoją terapię” kognitywną terapią behawioralną ” (CBT). Wilson (1982) stwierdza:

w latach 50.i 60. XX wieku terapie behawioralne rozwinęły się w ramach klasycznych i operujących zasad warunkowania, które pierwotnie służyły przede wszystkim do odróżnienia terapii behawioralnej od innych podejść klinicznych. W latach 70. to konceptualne zaangażowanie w teorię warunkowania osiągnęło szczyt-niektórzy powiedzieliby, że nawet zanikło. Po części zmiana ta odzwierciedlała przejście do bardziej technologicznych rozważań regulujących coraz szersze zastosowanie technik behawioralnych, które zostały opracowane i udoskonalone w poprzednim okresie wzrostu. Co więcej, w miarę jak psychologia „szła poznawczo” w latach 70., koncepcje kognitywne nieuchronnie były wykorzystywane do kierowania i wyjaśniania strategii leczenia (str. 51).

Mahoney, wczesny lider CBT, stwierdził podobny temat (1984):

pod koniec lat 70.było jasne, że kognitywna terapia behawioralna nie jest modą; rzeczywiście miała swoją specjalną grupę zainteresowań w Aabt (Association for the Advancement of Behavior Therapy). Stało się to częstszym tematem na konwentach, w czasopismach i w badaniach, i stało się bardziej wszechobecnie zintegrowane z psychoterapią behawioralną. Terapia behawioralna, podobnie jak psychologia w ogóle, ” przeszła kognitywnie.”(P. 9)

część tego ruchu twierdziła, że badania uczenia się były nadal istotne, ale badania, które powinny wpływać na terapię behawioralną drugiej generacji, były badaniami uczenia się człowieka, które badały poznawcze mediatory uczenia się. Argument był taki, że uwarunkowanie u ludzi nie jest automatyczne i bezpośrednie, ale raczej jest pośredniczone przez zdolności werbalne i poznawcze danej osoby. Świadomość, Uwaga, oczekiwanie, atrybucja i reprezentacja językowa były konstrukcjami uważanymi za niezbędne do wyjaśnienia procesu uczenia się. Argument był taki, że modele kondycjonowania zwierząt były niewystarczające do badania ludzkiego uczenia się, ponieważ nie uwzględniały one unikalnych zdolności ludzi, takich jak zdolności werbalne. Dlatego te modele kondycjonowania zwierząt musiały zostać uzupełnione lub zastąpione przez konta poznawcze.

pojawienie się kognitywizmu w latach 60.spowodowało zmianę paradygmatu w dziedzinie psychologii eksperymentalnej. Podczas gdy model behawioralny traktował procesy poznawcze jako epifenomenon, pojawiło się nowe podejście, które uznawało wiedzę poznawczą o centralnym znaczeniu w badaniach psychologicznych, zachowując jednocześnie pogląd empiryczny.

rodzi się terapia poznawcza (Beck, Shaw, Rush& Emery, 1979; Meichenbaum, 1977; Mahoney, 1974), a wraz z nią druga generacja BT. Zrezygnowano z koncepcji uczenia asocjacyjnego, pozostawiając miejsce na bardziej elastyczne zasady uwzględniające rolę wewnętrznych doświadczeń (myśli i uczuć) w określaniu ludzkich zachowań; ludzie są przede wszystkim istotami myślącymi, zdolnymi do organizowania swojego zachowania i modyfikowania go w zależności od okoliczności (Bandura, 1969).

badanie irracjonalnych myśli (Ellis, 1977) i schematów poznawczych choroby psychicznej (Beck, 1993) zidentyfikowało, w jaki sposób pewne błędy poznawcze mogą być wszechobecne u niektórych typów pacjentów i dla każdego z nich różne techniki mają na celu zmianę negatywnych automatycznych myśli. Wracając do przykładu jednostki z lękiem społecznym, cele stopniowanej ekspozycji w sytuacjach społecznych lub zmniejszenie lęku w odniesieniu do tych samych sytuacji, są rozszerzone o kwestionowanie ważności automatycznych myśli związanych z sytuacją społeczną,a także osądu innych.

dlatego właśnie integracja dwóch pierwszych generacji BT daje początek koncepcji CBT, która charakteryzuje się formą psychoterapii ukierunkowanej na modyfikację nie tylko jawnych zachowań, ale także przekonań, postaw, stylów poznawczych i oczekiwań klienta (Galeazzi & Meazzini, 2004).

Bibliografia:

Bandura, A. (1969). Zasady modyfikacji zachowania. NY: Holt, Rinehart & Winston, 677 p.

Beck, A. T. (1993). Terapia poznawcza: Natura i związek z terapią behawioralną. Journal of Psychotherapy Practice and Research, 2, 345-356.

Beck, A. T., Rush, A. J., Shaw, B. F.,& Emery, G. (1979). Terapia poznawcza depresji. New York: Guilford Press.

Ellis, A. (1977). Podstawowa kliniczna teoria terapii racjonalno-emocjonalnej. In A. Ellis, R. Grieger (Eds.), Podręcznik terapii racjonalno-emocjonalnej. New York: Springer.

Freud, A. (1936). Ego & mechanizmy obronne.

Galeazzi, A.& Meazzini, P. (2004). Umysł i zachowanie. Giunti Editore.

Poznanie i modyfikacja zachowania. Cambridge, MA: Ballinger.

Meichenbaum, D. H. (1977). modyfikacja zachowania: podejście integracyjne. NY: Plenum Press.

Skuteczność trzeciej fali terapii behawioralnych: przegląd systematyczny i metaanaliza. Behavior Research and Therapy, 46, 295-321.

Teasdale, J. D. (2003). Trening uważności i formułowanie problemów. Psychologia kliniczna: Nauka i praktyka, 10(2), 156-160.

Watson, J.,& Rayner, R. (1920). Uwarunkowane reakcje emocjonalne. Journal of Experimental Psychology, 3 (1), 1-14

Wilson, G. T. (1982). Psychotherapy Process and Procedure: the Behavioral Mandate: Behavior Therapy 13, 291-312 (1982).