Źródła

wygląd średniowiecznej Europy . Społeczeństwo europejskie w średniowieczu było zasadniczo wiejskie, a większość ludności utrzymywała się z rolnictwa. Począwszy od X wieku, gdy najgorsze najazdy Wikingów zmniejszyły się, a europejska populacja i gospodarka zaczęły się odbijać, średniowieczni ludzie zaczęli oczyszczać ziemię w tempie, które nie było dopasowane od wieków. Zakres tych odstępstw skłonił niektórych historyków do mówienia o” nowym krajobrazie wiejskim ” rozwijającym się w Europie do 1100 roku. Wioski – społeczności liczące od pięćdziesięciu do czterystu osób-rozszerzyły się w całej Europie, nawet na obszary, które wcześniej nie były zaludnione. Pomimo tych luk, jednak znaczna część Europy była nadal niespokojna. Chłopi żyli w pobliżu lasów, które mogły być tajemnicze i niebezpieczne, a kiedy słońce zaszło, ciemność osiadła wszędzie. Z nieznanymi zagrożeniami wokół nich, wiele osób spędziło większość swojego życia w promieniu dwudziestu mil od miejsca, w którym się urodzili. W tym sensie wieś, w której mieszkał chłop i Dwór, w którego skład wchodziła, stanowiły podstawowe jednostki społeczne średniowiecznej Europy.

dworki i Gminy. Około 90-95 procent średniowiecznej ludności europejskiej mieszkało na wsi, a wielu z tych ludzi mieszkało na wsiach. Wielkość wioski zależała od wielu warunków, w tym od jej wieku, położenia, dobrobytu i poziomu zdrowia. Wieśniacy byli w zasadzie rolnikami, rozdzielali sąsiednie ziemie i uprawiali je na różne sposoby, w zależności od tego, gdzie w Europie się znajdowali. Ogólnie rzecz biorąc, system dystrybucji gruntów znany jako otwarte pole był praktykowany na równinie Północnej Europy i w dużym paśmie ziemi rozciągającym się przez Anglię. W dystrybucji woodlands,

pastwiska i grunty orne były mieszane; obszary, na których ten podział był praktyczny, obejmowały Bretanię, Normandię i obszary zachodniej, północno-zachodniej i południowo-wschodniej Anglii. W szczególności w Europie Południowej niektóre wsie znajdowały się na wzgórzach z widokiem na ziemie uprawiane przez mieszkańców wsi. Jednostka sądowniczo-administracyjna dworu obejmuje te wsie; czasami warto myśleć o wsi jako o kartce papieru z podstawowym zarysem obrazu na niej, a o dworku jako o innej przezroczystej kartce papieru, którą umieszcza się na szczycie kościoła. To w połączeniu z wioską dodaje głębi obrazowi. Dwór był podstawowym źródłem dochodów średniowiecznych panów i szlachty. Podczas gdy dwór był zwykle wielkości wsi i jej ziem, niektóre wsie były podzielone między dwory, a inne kontrolowały kilka wsi. Ogólnie rzecz biorąc, dworowie i ich władcy kontrolowali 35-40 procent gruntów wsi, chociaż czasami liczba ta mogła wynosić nawet 75-80 procent. Ludność wsi – i ludzi, których kontrolowali włościanie-była często dość mała, gdy widziano wieś po wsi. Na przykład w XIII wieku w angielskiej wiosce Cuxham mieszkało około dwóch tuzinów gospodarstw domowych i 125-150 osób. Jednak nawet w tej małej społeczności istniały różnice w bogactwie i statusie, które każdy członek społeczności doceniał. Na szczycie hierarchii wsi znajdował się wiejski ksiądz, dwóch wolnych lokatorów, młynarz i wójt (przedstawiciel Pana i sędzia uniwersalny). Następnie przybyło około czternastu nieobsadzonych lokatorów, którzy mieli własną ziemię, z których niektóre były kobietami. Poniżej nich w społeczności było około ośmiu unfree cottagers, czyli ludzi bez własnej ziemi do uprawy.

Organizacja wsi w Europie Północnej. Chociaż wioski różniły się regionem w zależności od regionu, udane wioski dzieliły pewne wspólne wzorce. Wioski w większości Północnej Europy były zorganizowane wokół placu wiejskiego, który często miał kościół i Cmentarz w centrum lub wokół głównej ulicy lub skrzyżowania z Kościołem lub Dworem na skrzyżowaniu. Ten drugi wzór jest często znakiem planowanej wioski z układem i partiami ustalonymi przez przedstawiciela pana wieśniaków. Większość europejskich wiosek nie miała w pobliżu fortyfikacji, a Kościół często służył jako twierdza wiejska. Drogi i ścieżki między domami były brudne, a w dobrze zlokalizowanym miejscu w pobliżu znajdował się strumień, który dostarczał wodę dla społeczności. Domy wiejskie nie dzieliły murów, co coraz częściej zdarzało się w miastach. Domy budowano na długich, niezbyt prostokątnych działkach (tzw. tofts), które dzierżawca dzierżawił lub w rzadkich przypadkach posiadał. Na tofcie byłby ogród, Szambo i wszelkie budynki gospodarcze, na które chłop mógł sobie pozwolić. Kury, kozy i inne małe zwierzęta gospodarskie były trzymane na tej posiadłości, a ich produkty—wraz z produktami z ogrodu—uzupełniały chłopskie zbiory z pól. W centrum wsi może być zieleń wiejska, na której bydło i inne zwierzęta gospodarskie mogły się wypasać i wędrować. Ten zielony lub wiejski cmentarz służył również jako miejsce spotkań, w którym mieszkańcy mogli mieć Rady społeczności, ustalać przydział pól, a nawet organizować Festiwal. Tu też znajdował się rynek, gdyby wieś miała pozwolenie od swego pana na jego utrzymanie, a czasami stragany rozchodziły się na cmentarz, który był częścią przykościelnego cmentarza. Żyjący i zmarli żyli blisko siebie w średniowiecznej wiosce.

Organizacja wiejska w Europie Południowej. Podczas gdy wioski w Europie Południowej miały wiele takich samych elementów jak ich Północne odpowiedniki, mogły być zorganizowane zupełnie inaczej, w zależności od środowiska. W regionach pagórkowatych lub górzystych wioski Zwykle znajdowały się na zboczu wzgórza, a tereny wiejskie rozkładały się na zboczu wzgórza lub na bardziej płaskich obszarach. Wieś ta posiadała również plac wiejski i pojedyncze domy chłopskie z małymi działkami. Ogólnie jednak domy były znacznie bliżej siebie-czasami nawet dotykając-niż w Europie Północnej; działki były również znacznie mniejsze, a gęstość zaludnienia była znacznie większa. Wiele takich wiosek budowano wzdłuż jednej lub dwóch głównych ulic i wyglądało niemal tak, jakby były częścią zbocza wzgórza. Chociaż nie ma ustalonego wyjaśnienia, dlaczego wygląd południowych europejskich wiosek ewoluował tak inaczej niż na północy, zasugerowano, że zostały one zbudowane w tych miejscach dla ochrony i wygody. Te duże wioski okazały się trudniejsze do zdobycia, a w nich łatwiej było uzyskać pomoc od sąsiada.

Chłopskie rezydencje. Podczas gdy domy chłopskie nie były wielkości niektórych nowoczesnych domów, nie były to małe szałasy, które często sprawia, że popularna wyobraźnia je. Wielokrotnie wykazano, że w Anglii, Francji i Niemczech średniowieczne domy chłopskie były prostokątne, o długości około 49-75 stóp i szerokości 13-20 stóp—to jest 637 do 1500 stóp kwadratowych, wielkości przeciętnego mieszkania lub domu z dwoma do trzech sypialni. Szczególnie w Europie Północnej budynki te były podzielone na dwie części, jedną dla ludzi, a drugą dla zwierząt; w Europie Południowej, gdzie klimat był łagodniejszy, chłop mógł sobie pozwolić na oddzielną małą stajnię lub chude mieszkanie dla swoich zwierząt. Zazwyczaj były pojedyncze drzwi dla ludzi i być może Inne dla strony zwierząt i magazynów. W poprzek drzwi ustawiono drewniany bar, aby zamykać go w nocy; tylko bogaci używali kluczy i na ogół tylko do skrzyń i bezpiecznego przechowywania. Ponieważ okna wypuszczały ciepło, a szkło było drogie, rezydencja typowo miała tylko jedno okno, które nie miało szkła i było przykryte okiennicami w nocy dla bezpieczeństwa i ciepła. Podłoga była brudna, ale zamożniejsze gospodarstwo domowe mogło rozsypać na niej sztormy lub słomę. W chłopskim domu, który istniał przez kilka dekad, poziom podłogi był często nieco niższy niż Ziemia na zewnątrz z powodu lat zamiatania i pakowania ziemi przez chodzenie. Ogień znajdował się na ogół w centrum rezydencji, w odkrywce. W dachu była mała dziura, która miała wypuszczać dym, ale pomieszczenie często pozostawało zadymione. Dla chłopów kominki ścienne i piece zamknięte były na ogół późniejszymi zmianami. Dopiero na początku XIII wieku w Niemczech pojawiły się kominki ścienne z kominami, ale już w tym czasie były one rzadkie ze względu na trudność i koszty budowy.

budowa domu chłopskiego: fundamenty i ściany. Domy budowano na różne sposoby, w zależności od zamożności chłopa i dostępnych materiałów budowlanych. Najbardziej podstawowe domy miały fundamenty, które były tylko słupami podporowymi wbijanymi w dziury w ziemi. Inne fundamenty były słupami ustawionymi w Rowach, podczas gdy trzeci typ miał słupki ustawione w ziemi na stosunkowo płaskich kamieniach, a przestrzenie wokół słupów były wypełnione mieszaniną kamieni i brudu. Trzeci typ był najbardziej pracochłonny i kosztowny, ale sprawił, że fundament trwał dłużej, ponieważ nie miał tak dużego bezpośredniego kontaktu z brudem i wilgocią, która zgniła Drewno. Najdroższe i najbardziej wyszukane budowle miały kamienne fundamenty, ale tylko na terenach o przeważnie kamiennej konstrukcji chłopi mogli mieć domy zbudowane z takich podpór. W większości krajów Europy drewno było podstawowym materiałem budowlanym ścian domów chłopskich. W porównaniu z kamieniem, drewno było stosunkowo łatwe do uzyskania, przenoszenia i kształtowania, a drewniane ściany utrzymywały wnętrze domu cieplejsze niż kamienne ściany. Drewniane ściany wymagały jednak częstszej konserwacji i przebudowy niż kamienne. Najbardziej powszechną metodą budowania ścian było przeplatanie gałęzi drzew w celu utworzenia podstawowego podparcia, a następnie powlekanie ich mieszaniną gliny i słomy, procesem powszechnie znanym jako konstrukcja wata i daub. Chociaż metoda ta minimalizowała przeciągi między gałęziami, wymagała ciągłej konserwacji, ale była to praca, którą mógł wykonać stosunkowo niewykwalifikowany chłop. Bardziej rozbudowane budowle chłopskie na obszarach Europy Północnej, takich jak Niemcy, były budowane z drewnianych desek połączonych ze sobą, ale taka konstrukcja była niezwykle kosztowna i stała się jeszcze bardziej kosztowna, gdy drewno stawało się coraz rzadsze. Chociaż kamień był najtrwalszym materiałem, koszty jego wydobycia, umiejętności potrzebne do jego obróbki i czas związany z budowaniem z nim sprawiły, że kamienne domy chłopskie stały się rzadkością. Oczywiście były wyjątki. W niektórych rejonach Szkocji i Irlandii drewno było cennym towarem, a kamień był najobszerniejszym dostępnym materiałem budowlanym. Co więcej, w XII i XIII wieku powstawały osady głównie z kamienia, zwłaszcza w południowej Europie, ale były też w regionach, w których drewno uważano za zbyt cenne dla budownictwa, a kamień był łatwy do zdobycia.

dachy i materiały. Problemem było zadaszenie chłopskiego domu. Dach potrzebował prawie takiej samej ilości drewna jak ściany, przez co budowa była kosztowna. Co więcej, znalezienie materiałów dachowych do umieszczenia na drewnianej ramie może być trudne. Najczęstszym pokryciem dachowym była jakaś forma słomy; używano pszenicy, żyta lub różnych dzikich traw, w zależności od regionu. Grupy wyszkolonych mężczyzn wplatają słomę, a następnie układają ją warstwami na grubość około 1-2 stóp. Wykonali oni te prace na drewnianej konstrukcji dachu, która musiała być zbudowana pod kątem 40-55 stopni, aby umożliwić spływ wody. Podczas gdy materiały były stosunkowo tanie i łatwe do uzyskania, istniały wady takiego dachu, powszechnie zwanego strzechą. Był dość łatwopalny i stanowił dom dla myszy, OS, pająków i innych małych szkodników. Drewniane Gonty dachowe były również używane w obszarach, w których drewno było stosunkowo obfite, takich jak średniowieczna Anglia i Skandynawia. Kamień i darń były innymi możliwymi materiałami dachowymi, ale były dostępne tylko w kilku obszarach lub były zbyt drogie do powszechnego użytku w wioskach. Dachówki i łupki były na ogół luksusowymi materiałami i jako takie można je było znaleźć tylko na dachu wiejskiego kościoła lub miejscowego dworu. Nawet wtedy, gdy używano tylko najtańszych i najbardziej podstawowych materiałów, dom chłopski był nadal znaczącą inwestycją. Wykopaliska z neolitycznego domu, który został zbudowany metodami budowlanymi prawie dokładnie takimi, jak te stosowane w średniowiecznej Francji, stanowi wymowny przykład materiałów i wysiłku związanego z budową domu. Narzędziami do budowy były siekiera, sierp i łopatka. Dach wymagał 200 drewnianych słupów o średnicy około 1½-2½ cala; 80 z nich miało długość 13 stóp, a 120 miało długość 8 stóp. Łącznie na dach użyto 1½ Tony trzciny. Aby związać słupy i trzciny razem Budowniczowie używali trzy mile materiału roślinnego, takiego jak konopie. Ściany potrzebowały 6000 elastycznych patyków o średnicy od ¾ do ¾ Cali i długości 4 stóp. Ściany wymagały również 15 ton glinianej ziemi i 440 Funtów posiekanej słomy zmieszanej z około 1000 galonami wody, aby utworzyć daub, który wypełniał przestrzenie w ścianach między kijami. Wszystkie te materiały zostały użyte w budynku o szerokości 18 stóp i długości 39 stóp, innymi słowy stosunkowo małym domu.

Źródła

Jean Chapelot and Robert Fossier, The Village and House in the Middle Ages, translated by Henry Cleere (London: Batsford, 1985).

Christopher Dyer, „English Peasant Buildings in the Later Middle Ages (1200-1500),” Medieval Archaeology, 20 (1986): 19-45.

John Hunt, Lordship and the Landscape: a Documentary and Archaeological Study of the Honor of Dudley c. 1066-1322 (Oxford: BAR, 1997).

Norman J. G. Pounds, Hearth and Home: A History of Material Culture (Bloomington: Indiana University Press, 1989).

Pierre Riché, Daily Life in the World of Charlemagne, translated by Jo Ann McNamara (Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1978).