Adapted from Old Greek Stories Told Anew by Josephine Preston Peabody,

There once lived in Babylonia two lovers named Pyramus and Thisbe, die gescheiden werden door een vreemd ongeluk. Want zij woonden in onderling verbonden huizen, en hoewel hun ouders hen verboden hadden te trouwen, hadden deze twee een manier gevonden om met elkaar te praten door een spleet in de muur.

hier, telkens weer, Pyramus aan zijn kant van de muur en Thisbe aan haar kant, kwamen ze elkaar tegen om elkaar te vertellen wat er overdag was gebeurd en om te klagen over hun wrede ouders. Uiteindelijk besloten ze dat ze het niet langer konden verdragen en dat ze hun huizen zouden verlaten en zouden trouwen, wat er ook gebeurde. Ze waren van plan om elkaar op een bepaalde avond te ontmoeten bij een moerbeiboom bij het graf van Koning Ninus, buiten de stadspoorten. Eenmaal veilig ontmoet, waren ze vastbesloten om samen te trouwen.

tot nu toe ging alles goed. Op de afgesproken tijd wist Thisbe, zwaar versluierd om zich te vermommen, ongemerkt uit huis te ontsnappen en na een geheime reis door de straten van Babylon, kwam ze bij een tuin van moerbeibomen in de buurt van het graf van Ninus. De plaats was verlaten, en eenmaal daar, nam ze de sluier van haar gezicht om te zien of Pyramus ergens wachtte tussen de schaduwen. Ze hoorde het geluid van voetstappen en draaide zich om te zien—niet Pyramus, maar een schepsel niet welkom op een rendez—vous-niemand minder dan een leeuwin hurkend om te drinken uit een vijver in de buurt.

zonder een schreeuw vluchtte Thisbe en liet haar sluier vallen terwijl ze vluchtte. Ze vond een schuilplaats tussen de rotsen op enige afstand, en daar wachtte ze, niet wetende wat anders te doen.de leeuwin, die haar dorst had gelest na een heftige maaltijd, keerde zich van de bron af en kwam op de sluier, snoof er nieuwsgierig naar, scheurde en gooide het met haar bebloede kaken, zoals ze met Thisbe zelf zou hebben gedaan, liet het speeltje vallen en liep weer naar het bos.

Het was maar een beetje daarna dat Pyramus haastte zich naar de ontmoetingsplaats, ademloos van enthousiasme om Thisbe te vinden en haar te vertellen wat hem had vertraagd. Hij vond geen Thisbe daar. Hij was even in de war. Toen zocht hij naar een teken van haar, een voetafdruk bij het zwembad. Er was een spoor van een wild beest in het gras, en in de buurt van een vrouw sluier, gescheurd en bevlekt met bloed; hij pakte het op en wist dat het Thisbe ‘ s.

dus ze was gekomen op het afgesproken uur, trouw aan haar woord; ze had daar gewacht op hem alleen en weerloos, en ze was opgegeten door een beest uit de jungle! Toen deze gedachten zich op den jongeling stortten, kon hij het niet meer verdragen.

“Was het om mij te ontmoeten, Thisbe, dat je tot zo’ n dood kwam?”hij huilde. “En ik volgde al te laat. Maar Ik zal betalen. Zelfs nu kom ik te laat, maar ik beloof dat het niet mijn schuld was!”

terwijl hij dit zei, trok de arme jongen zijn zwaard en viel erop, daar aan de voet van die moerbeiboom die hij als ontmoetingspunt had genoemd, en zijn bloed liep over de wortels.

tijdens deze momenten was Thisbe, die geen geluid hoorde en een beetje gerustgesteld, vertrokken uit haar schuilplaats en kwam aan de rand van het bos. Ze zag, dat de leeuwin de bron verlaten had, en gretig om haar minnaar te laten zien, dat ze alles had durven geloven, kwam ze langzaam, beetje bij beetje, terug naar de moerbeiboom.

ze vond Pyramus daar, volgens zijn belofte. Zijn eigen zwaard was in zijn hart, de lege schede aan zijn zijde, en in zijn hand hield hij nog steeds haar sluier. Thisbe zag deze dingen alsof ze in een droom was, en plotseling ontwaakte de waarheid haar. Ze zag het tragische ongeluk van allen, en toen de stervende Pyramus zijn ogen opende en ze op haar richtte, brak haar hart. Met hetzelfde zwaard stak ze zichzelf en de geliefden stierven samen.

daar vonden de ouders ze, na een uitputtende zoektocht, en ze werden samen begraven in hetzelfde graf. Maar de bessen van de moerbeiboom werden die dag rood, en sindsdien zijn ze rood gebleven.

CEFR-niveau: CEF-niveau B2