Action painting, bezpośredni, instynktowny i bardzo dynamiczny rodzaj sztuki, który polega na spontanicznym zastosowaniu energicznych, zamiatających pociągnięć pędzlem i przypadkowych efektach kapania i rozlewania farby na płótno. Termin został ukuty przez amerykańskiego krytyka sztuki Harolda Rosenberga, aby scharakteryzować pracę grupy amerykańskich ekspresjonistów abstrakcyjnych, którzy wykorzystali tę metodę od około 1950 roku. Action painting odróżnia się od starannie przyjętych prac malarzy „abstrakcyjnych imagistów” i „kolorowych pól”, które stanowią drugi główny kierunek ukryty w Ekspresjonizmie abstrakcyjnym i przypominają Action painting tylko w jego absolutnym oddaniu nieskrępowanej osobistej ekspresji, wolnej od wszelkich tradycyjnych wartości estetycznych i społecznych.
prace malarzy akcji Jackson Pollock, Willem de Kooning, Franz Kline, Bradley Walker Tomlin i Jack Tworkov odzwierciedlają wpływ „automatycznych” technik opracowanych w Europie w latach 20.i 30. przez surrealistów. Podczas gdy surrealistyczny automatyzm, na który składały się zapiski zarejestrowane bez świadomej kontroli artysty, miał przede wszystkim budzić nieświadome skojarzenia u widza, automatyczne podejście malarzy akcji zostało pomyślane przede wszystkim jako środek pozwalający na swobodną grę instynktownych sił twórczych artysty i ujawnienie tych sił bezpośrednio widzowi. W malarstwie akcji akt samego malarstwa, będący momentem twórczej interakcji artysty z jego materiałami, był równie znaczący jak ukończone dzieło.
powszechnie uznaje się, że abstrakcyjne obrazy ociekowe Jacksona Pollocka, wykonane w 1947 roku, otworzyły drogę do odważniejszych, gesturalnych technik charakteryzujących Malarstwo akcji. Energiczne pociągnięcia pędzlem z serii „Kobieta” de Kooninga, rozpoczętej na początku lat 50., z powodzeniem wyewoluowały bogato emocjonalny styl ekspresyjny. Malarstwo akcji miało duże znaczenie w latach 50. W Ekspresjonizmie abstrakcyjnym, najbardziej wpływowym ruchu artystycznym w Stanach Zjednoczonych. Jednak pod koniec dekady kierownictwo ruchu przesunęło się na malarzy kolorystycznych i abstrakcyjnych, których zwolennicy w latach 60.zbuntowali się przeciwko irracjonalności malarzy akcji. Zobacz też: Tachizm.