Mastaba, (Arab. „ławka”) prostokątna nadbudowa starożytnych egipskich grobowców, zbudowana z cegły mułowej lub później z kamienia, ze skośnymi ścianami i płaskim dachem. Do podziemnej komory grobowej schodzi głęboki szyb.

termin mastaba został po raz pierwszy użyty archeologicznie w XIX wieku przez robotników na wykopaliskach Auguste 'a Mariette’ a w Ṣaqqārah na określenie prostokątnych, płaskich kamiennych nadbudówek grobowców. Później mastaba była również wykorzystywana do budowy nadbudówek z cegły mułowej.

mastaby Starego Królestwa były używane głównie do pochówków nieroyalnych. W grobowcach nierejestrowanych urządzono kaplicę zawierającą formalną tablicę lub stelę, na której ukazano zmarłego siedzącego przy stole ofiarnym. Najwcześniejsze przykłady są proste i architektonicznie mało wymagające; później odpowiednie pomieszczenie, kaplica grobowa, została przewidziana dla steli (obecnie wbudowanej w fałszywe drzwi) w nadbudowie grobowej.

Komory magazynowe były zaopatrzone w żywność i sprzęt, a ściany były często ozdobione scenami przedstawiającymi oczekiwane codzienne czynności zmarłego. To, co było wcześniej niszą z boku, wyrosło na kaplicę ze stołem ofiarnym i fałszywymi drzwiami, przez które duch zmarłego mógł wyjść i wejść do komory grobowej. (Zob. także Egipska Sztuka i architektura.)