„Desde que se fue triste vivo yo, Caminito, amigo, yo también me voy,” zaśpiewał Carlos Gardel, Tango Toast Argentyny. Tymi smutnymi słowami rozsławił niewielki odcinek budynków w La Boca w Buenos Aires.

tekst w piosence z grubsza tłumaczy się jako „odkąd odeszła, żyję w smutku; w alejce, przyjacielu. Teraz też wyjeżdżam”, a Aleja, o której mowa, to Caminito, kolorowa ścieżka w dzielnicy La Boca w Buenos Aires. Tak jakby.

Co ciekawe, teksty do tanga Caminito pochodzą z wiersza, napisanego przez poetę Gabino Corię Penalozę i odnoszą się do innej alei, tej w wiosce Olta w prowincji La Rioja. Autor utworu, jednak kompozytor Juan de Dios Filiberto, zainspirował się do napisania utworu przez jaskrawo kolorowego Caminito w La Boca i umieścił wiersz Filiberto do muzyki. Tak więc teksty Caminito odwołują się do jednej alei, podczas gdy muzyka jest inspirowana inną.

podobnie jak w przypadku wielu romantycznych miejsc, Caminito samo w sobie pochodzi z niesmacznego pochodzenia. Początkowo był to most nad maleńkim strumykiem, ale po wyschnięciu został zasypany. Później mieściły się w nim Koleje, które wkrótce zostały opuszczone, a następnie wysypisko. Caminito zawdzięcza swoją renowację artyście Benito Quinquela Martín, znanemu z malowania burzliwego życia portowego wokół La Boca.

w latach 50.Quinquela Martín zaczął malować budynki w żywych kolorach Caminito i ostatecznie zbudował małą scenę na końcu spaceru. Jego wytrwałość ustanowiła ścieżkę jako społeczność artystów, a w połączeniu ze sławą tanga, Caminito żyje jako punkt orientacyjny w Buenos Aires.