ustawa Robinsona-Patmana jest statutem z 1936 roku (15 U. S. C. A. § 13(A–f), który zmienił sekcję 2 ustawy Claytona (październik 1936). 15, 1914, ch. 323, 38 730), który był pierwszym statutem antymonopolowym mającym na celu dyskryminację cenową. Ustawa Robinsona-Patmana zabrania sprzedawcy towarów sprzedaży porównywalnych towarów różnym nabywcom po różnych cenach, z wyjątkiem pewnych okoliczności.

ustawa Robinsona-Patmana ma na celu ograniczenie zdolności dużych, potężnych nabywców do uzyskiwania rabatów cenowych poprzez wykorzystanie ich siły nabywczej. Chociaż ustawa pozostaje ważnym statutem antymonopolowym, strony prywatne nie używają jej prawie tak często, jak używają ustawy Shermana, częściowo ze względu na zawiły i skomplikowany język ustawy Robinsona-Patmana. Rząd, który może wnieść skargę na podstawie ustawy Robinson-Patman za pośrednictwem Federalnej Komisji Handlu (FTC), rzadko inicjuje działania na podstawie statutu.

w rzeczywistości ustawa Robinsona-Patmana była ostro krytykowana w całej swojej historii, zarówno za słabe opracowanie, jak i teorię ekonomiczną. Nawet Sąd Najwyższy wielokrotnie krytykował ustawę, stwierdzając w 1952 roku, że jest ona „skomplikowana i niejasna sama w sobie, a tym bardziej w jej kontekście. Rzeczywiście, wydaje się, że Sąd Apelacyjny uznał to za niemal niemożliwe do zrozumienia” (FTC V.Ruberoid Co., 343 s. 470, 72 S. Ct. 800, 96 L. Ed. 1081 ). Niemniej jednak ustawa Robinsona-Patmana pozostaje ważnym środkiem odstraszającym i zapobiegającym nadużyciom władzy rynkowej przez dużych i potężnych nabywców.

ustawa Robinsona-Patmana została uchwalona podczas Wielkiego Kryzysu po pojawieniu się dużych, udanych sieci sklepów spożywczych. Małe, niezależne sklepy spożywcze i ich dostawcy lobbowali Kongres, aby zrobić coś z dużymi sieciami, które rzekomo korzystały ze swojej najwyższej siły nabywczej, aby uzyskać rabaty cenowe, wyrzucając małych sklepów spożywczych z biznesu. United States Wholesale Grocers Association przygotowało oryginalną ustawę, która miała stać się Ustawą Robinsona-Patmana. Wielu krytyków ustawy zwraca uwagę, że Kongres uchwalił ustawę z myślą o ochronie małych sklepów spożywczych i ich hurtowników, a nie o dobro konkurencji czy konsumenta.

ustawa Robinsona-Patmana miała na celu naprawienie zauważonych niedociągnięć w ustawie Claytona. Sądy federalne stwierdziły, że ustawa Claytona nie ma zastosowania do dyskryminacji cenowej ze względu na ilość, co było dokładnie tym, czym martwiły się małe, niezależne przedsiębiorstwa. Ustawa znacznie rozszerzyła zakres stosowania ustawy, zakazując w szczególności rabatów opartych wyłącznie na ilości, z wyjątkiem pewnych sytuacji. Przepisy ustawy dotyczą zarówno sprzedawców, którzy oferują dyskryminujące ceny, jak i kupujących, którzy je świadomie otrzymują. Ustawa ma również na celu naprawienie szkody wtórnej linii, która jest szkodą dla konkurentów kupującego, który otrzymuje dyskryminującą cenę, oprócz szkody pierwotnej linii, która odnosi się do szkody dla konkurentów sprzedającego, który oferuje dyskryminującą cenę. Ze statutu mogą korzystać zarówno osoby prywatne, jak i FTC. Strona prywatna może w odpowiednich okolicznościach uzyskać odszkodowanie od dyskryminatora cenowego-innymi słowy, trzykrotność rzeczywistych odszkodowań strony.

aby powołać się na postanowienia Ustawy Robinson-Patman, należy ustanowić pewne elementy jurysdykcji. Ustawa dotyczy jedynie (1) sprzedaży (2) w obrocie (3) towarów (4) podobnej klasy i jakości. Wymóg sprzedaży wyłącza z przepisów ustawy transfery, Leasing lub sprzedaż wysyłkową. Inne przeniesienia, które nie spełniają prawnej definicji sprzedaży, takie jak oferta lub oferta, nie są objęte ustawą. Wreszcie, liczba mnoga sprzedaży jest ważna. Ustawa ma zastosowanie tylko wtedy, gdy istnieją dwie zakończone sprzedaży do różnych nabywców po różnych cenach. Specyfikacja handlowa wymaga, aby co najmniej jedna ze sprzedaży była w handlu międzystanowym, co oznacza, że towary musiały fizycznie przekroczyć linię stanu.

ustawa Robinson-Patman stosuje się tylko do sprzedaży towarów lub dóbr materialnych. Sądy stwierdziły, że ustawa nie jest dostępna w celu zaradzenia dyskryminującym cenom usług, pieniędzy (np. pożyczek), ubezpieczeń, energii elektrycznej, reklamy lub przetwarzania zdjęć (głównie usługi). W przypadku takim jak obróbka zdjęć, gdzie produkt jest tak naprawdę zarówno towarem, jak i usługą, sądy patrzą na „dominującą cechę” transakcji. Jeżeli cechą dominującą nie jest towar, ustawa nie będzie miała zastosowania. Wreszcie, ustawa ma zastosowanie tylko do towarów ” podobnej klasy lub jakości.”Oczywiście określenie, czy dwa towary są podobnej jakości i jakości, jest nieco subiektywne. Sądy zastosowały kilka standardów dowodowych do tego ustalenia. Aby ustawa miała zastosowanie, towary muszą być co najmniej rozsądnie wymienne. Na przykład generyczny i markowy produkt spożywczy jest „podobny do jakości i jakości”, Jeśli jedyną prawdziwą różnicą między nimi jest sama nazwa marki lub etykieta.

Po spełnieniu elementów prawnych ustawy Robinson-Patman, powód musi ustanowić dyskryminację cenową przez pozwanego i szkodę dla konkurencji, Aby udowodnić naruszenie głównych przepisów ustawy. Element dyskryminacji cenowej jest w rzeczywistości łatwy do ustalenia; wymagana jest jedynie różnica w cenie w dwóch różnych sprzedażach. Cena odnosi się do rzeczywistej ceny zapłaconej, bez rabatów i ulg. Z drugiej strony, w ustawie nie ma dyskryminacji cenowej, w której ta sama cena jest naliczana dwóm nabywcom, nawet jeśli koszty sprzedającego związane z obsługą jednego nabywcy są znacznie wyższe niż koszty obsługi drugiego.

szkoda elementu konkurencji jest trudniejsza do ustalenia. Szkoda tylko dla pojedynczego powoda nie wystarczy, aby udowodnić szkodę dla konkurencji. Chociaż powód nie musi wykazywać rzeczywistej szkody dla konkurencji, ze względu na trudności w udowodnieniu tego w sądzie, musi istnieć co najmniej „rozsądna możliwość”, że dyskryminacja cenowa wpłynęła na konkurencję na całym rynku produktu. Jak zauważono wcześniej, istnieją dwa rodzaje szkody dla konkurencji spowodowanej dyskryminacją cenową: uraz linii pierwotnej i uraz linii wtórnej. Podstawowa szkoda linii odnosi się do szkody dla konkurentów sprzedającego, którzy tracą działalność kupujących, którzy korzystają z dyskryminującej ceny sprzedającego. Wtórna szkoda linii odnosi się do szkody wyrządzonej konkurentom nabywcy, którzy nie są w stanie skorzystać z dyskryminujących cen uzyskiwanych przez nabywcę.

uraz linii pierwotnej może być udowodniony na dwa sposoby. Powód może przedstawić dowody na zamiar sprzedającego, aby zniszczyć konkurenta, poprzez bezpośrednie lub pośrednie dowody, takie jak taktyki biznesowe i niewyjaśnione zmiany cen. W przeciwnym razie powód musi udowodnić, że dyskryminująca Cena sprzedawcy spowodowała istotną zmianę udziału w rynku produktu. To ostatnie jest prawie niemożliwe do udowodnienia, ponieważ sądy, komentatorzy i ekonomiści często odrzucali pomysł, że dyskryminujące ceny stanowią długoterminowe zagrożenie dla konkurencji. Trudno jest również udowodnić zamiar sprzedającego, aby zniszczyć konkurenta, ponieważ sprzedający prawdopodobnie nie pozostawi dowodów takiego zamiaru i trudno jest wywnioskować taki zamiar. Jednym ze sposobów udowodnienia zamiaru szkodzenia konkurencji jest wykazanie, że sprzedawca dokonał sprzedaży po cenach niższych od średniego kosztu wytworzenia produktu przez Sprzedawcę wystarczająco długo, aby zmusić równie wydajnych konkurentów do wycofania się z działalności. Ze względu na trudności w udowodnieniu urazu linii podstawowej na mocy ustawy Robinson-Patman, powodowie, którzy twierdzą, że uraz linii podstawowej wynika z dyskryminującej ceny, częściej szukają środka zaradczego na mocy innych ustaw antymonopolowych.

powód twierdzący o urazie wtórnym musi również spełnić kilka wymogów, aby udowodnić szkodę konkurencji. Powód musi wykazać, że konkurował w rzeczywistości, a nie potencjalnie, z nabywcą, który otrzymał dyskryminującą cenę, że różnica w cenie była znaczna i że różnica w cenie istniała w czasie. Po ustaleniu tych czynników powstaje domniemanie, że dyskryminacja cenowa szkodzi konkurencji. Domniemanie to można przezwyciężyć jedynie za pomocą dowodów potwierdzających brak związku przyczynowego między dyskryminującą ceną otrzymaną przez nabywcę a utraconą sprzedażą lub zyskami konkurentów nabywcy.

nawet jeśli powód ustala elementy jurysdykcyjne roszczenia na podstawie ustawy Robinson-Patman i udowodni dyskryminującą cenę i szkodę dla konkurencji, pozwany może nadal podnosić obronę, która pokona roszczenie powoda. Istnieją trzy główne obrony: „konkurs na spotkanie”, „uzasadnienie kosztów” i ” dostępność funkcjonalna.”

w ramach meeting competition defense dyskryminująca cena jest zgodna z prawem, gdy sprzedawca działa w dobrej wierze, aby osiągnąć równie niską cenę konkurenta. Obrona ta jest bezwzględna i będzie wykluczać roszczenie na podstawie ustawy Robinson-Patman, niezależnie od obrażeń konkurentów lub konkurencji.

w ramach obrony uzasadniania kosztów sprzedawca, który zaoferował dyskryminującą cenę, może pokonać roszczenie Robinson-Patman Act, ustalając, że różnica w cenie była uzasadniona „różnicami w kosztach produkcji, sprzedaży lub dostawy wynikającymi z różnych metod lub ilości”, w których sprzedawane są towary. Udowodnienie uzasadnienia kosztów jest trudne ze względu na skomplikowaną analizę księgową wymaganą do ustalenia obrony, dlatego jest rzadko stosowane.

chociaż nie wspomniano o tym w samej ustawie, funkcjonalna Ochrona dostępności pozwala sprzedającemu, który zaoferował dyskryminującą cenę, uniknąć odpowiedzialności na mocy ustawy Robinson-Patman, jeśli sprzedawca może udowodnić, że dyskryminująca cena, której nie otrzymał, była funkcjonalnie lub realistycznie dostępna dla tego kupującego. Zwykle ta obrona polega na udowodnieniu, że niesławny kupujący był w stanie zakwalifikować się do pewnej zniżki oferowanej przez Sprzedawcę, ale nie skorzystał z niej.

podstawowe zakazy i obrona są zawarte w Sekcjach 2(A) i 2(b) ustawy Robinson-Patman. Ustawa zawiera również pewne przepisy szczególne. 2 lit. d) i e) ustawy dotyczą usług i płatności promocyjnych, które mogą być świadczone w związku ze sprzedażą towarów. Sekcja 2 (d) zezwala sprzedawcy na udzielanie rabatów kupującym, którzy świadczą określone usługi, takie jak promocje, które sprzedawca świadczyłby w inny sposób. Zasadniczo podobne zniżki muszą być oferowane wszystkim nabywcom podobnych towarów, w przeciwnym razie czyn zostanie naruszony. Sekcja 2 (e) zakazuje sprzedawcy dyskryminacji w wyposażaniu urządzeń i usług w zakresie przetwarzania, obchodzenia się lub sprzedaży towarów.

paragraf 2(c) ustawy zakazuje fałszywych porozumień maklerskich, w których duzi nabywcy próbują uzyskać nielegalne rabaty pod przykrywką prowizji maklerskich. Przepis ten jest zwykle przywoływany, gdy „pośrednik” nie świadczy faktycznie żadnej usługi na rzecz sprzedającego, ale jest jedynie nabywcą o dużej objętości. Ta sekcja ma również zastosowanie do niektórych nielegalnych płatności maklerskich i łapówkarstwa handlowego. Art. 2 lit. f) ustawy stanowi w szczególności, że nabywca nie może świadomie żądać lub otrzymywać bezprawnie dyskryminującej ceny.

ustawa Robinsona-Patmana była szeroko krytykowana w całej swojej historii, chociaż Kongres zachował ustawę w pierwotnej formie. Skomplikowany i zawiły język aktu utrudnia jego zrozumienie i interpretację. Sądy przez lata stosowały jej przepisy niespójnie i często mylono dowód wymagany do naruszenia Ustawy Robinsona-Patmana ze standardami stosowanymi w sprawach wniesionych na mocy ustawy Shermana (2 lipca 1890, ch. 647,26 zł 209, 15 U. S. C. A. §§ 1 i nast.). Ponadto wielu krytyków sugeruje, że ustawa ma na celu jedynie ochronę małych przedsiębiorstw i że chroni konkurentów, a nie konkurencję.

ustawa została zaatakowana również z przyczyn ekonomicznych. Większość ekonomistów uważa, że dyskryminujące ceny nie mogą prowadzić do monopolu i szkodzić konkurencji, ponieważ sprzedawca oferujący dyskryminującą cenę nie może z zyskiem utrzymać dyskryminującej ceny wystarczająco długo, aby wypędzić konkurentów i, co ważniejsze, utrzymać ich z dala. W rzeczywistości ustawa może zniechęcać do konkurencji. Na przykład Sąd Najwyższy orzekł w szeroko krytykowanej sprawie Utah Pie, że zgodnie z Ustawą Robinson-Patman, Krajowy sprzedawca mrożonych ciast, który chciał wejść na nowy rynek geograficzny, nie może pobierać Niższej ceny na nowym rynku niż pobierana na istniejących rynkach (Utah Pie Co. V. Continental Baking Co., 386, 685, 87 S. Ct. 1326, 18 L. Ed. 2d 406). Krytycy sugerują, że taka interpretacja ustawy może zniechęcić dużych, krajowych sprzedawców do wejścia na nowy rynek, nawet jeśli skorzystałby na tym konsument i konkurencja na nowym rynku.

w ciągu ostatnich kilku dekad coraz mniej organów ścigania i prywatnych stronników sądowych korzystało z ustawy Robinson-Patman z kilku powodów. Po pierwsze, precedensy prawne i teorie stojące za ustawą stały się tak złożone, że powodowie zwykle uciekają się do bardziej podstawowych ustaw antymonopolowych, takich jak ustawa Shermana. Po drugie, mechanizmy obronne do działań na mocy ustawy Robinsona-Patmana, takie jak obrona konkurencji spotkań, stały się znacznie bardziej dostępne i skuteczne, ponieważ rynki większości produktów rozszerzyły się i zwiększyły poziom zaawansowania.

pomimo spadku jej stosowania, ustawa Robinson-Patman nadal jest ważnym statutem antymonopolowym. Działa zarówno jako środek odstraszający, jak i remedium na nadużycia władzy rynkowej przez duże i potężne firmy i odzwierciedla pragnienie narodu, aby zaoferować pewną ochronę małym, rodzinnym firmom przed drapieżnymi aktami krajowych konkurentów.

dalsze odczyty

Briley, Michael M. 1996. „Dyskryminacja cenowa w świetle ustawy Robinsona-Patmana.”University of Toledo Law Review 27 (winter).

Bruckmann, Barbara O. 2000. „Zniżki, Dyskryminacja i wyłączność: Kwestie wynikające z ustawy Robinson-Patman.”Antitrust Law Journal 68 (summer).

Calvani, Terry i Gilde Breidenbach. 1990. „An Introduction to the Robinson-Patman Act and its Enforcement by the Government.”Antitrust Law Journal 59 (jesień).

Lee, Evan. 2000. „Supermarket Slotting opłaty (dodatki): czy są one legalne na podstawie sekcji 2 (c) i 2 (d) ustawy Robinson-Patman?”Whittier Law Review 22 (winter).

Scher, Irving. 2001. Życie z Robinsonem-Patmanem. Warszawa: Biuro Spraw krajowych.