poświęć dowolną ilość czasu na poszukiwanie nikczemnego geniusza kryjącego się za spiskiem małżeńskim w literaturze anglojęzycznej i nieuchronnie pojawia się imię Jane Austen. Ponieważ wszystkie sześć jej powieści kończy się bardzo pożądanymi związkami dla jej bohaterów, pozostawia się otwarta na kilka uzasadnionych krytycznych uwag: po pierwsze, że powieści takie jak Duma i uprzedzenie oraz rozsądek i wrażliwość zbytnio koncentrują się na młodszych kobietach kosztem uczynienia starszych nieistotnymi lub śmiesznymi. Po drugie, nie zostawiają czytelnikom zbyt wielu pomysłów na to, jak się zachować, gdy ryż zostanie zmieciony i pojawi się rachunek za przyjęcie.

w tej ostatniej sprawie Austen zasługuje jednak na co najmniej miarą uniewinnienia. Ona przedstawia wiele Post-szczęśliwych chwil: po prostu w większości przypadków nie są zbyt szczęśliwi. Już pod koniec pierwszego rozdziału „Duma i uprzedzenie” szybko wyszła za mąż za rodziców ukochanej bohaterki Elizabeth Bennet. „Mr. Bennet,” zauważa, ” była tak dziwna mieszanką szybkich części, sarkastycznego humoru, rezerwy i kaprysu, że doświadczenie trzech i dwudziestu lat było niewystarczające, aby jego żona zrozumiała jego charakter,” chociaż jej jest „mniej trudna” do uchwycenia: głupia, próżna i zazdrosna o swoich sąsiadów, jest głównie zainteresowana rzuceniem swoich pięciu córek na drogę bogatych kawalerów, Pogoń, której nie dzieli z mężem.

Czytaj: Ekonomia Jane Austen

nieszczęśliwe życie małżeńskie w rzeczywistości obfituje w Austen, od źle dobranych Bennetów na jednym szczególnie szkodliwym końcu spektrum do bardziej zwyczajnego, nękanego rodzaju żonatych rodziców, którzy wydają się przerażająco znajomi nam współczesnym. Na przykład, gdy małe dziecko w perswazji upada z powodu lekkiego zaniedbania rodziców, jego zrozpaczeni rodzice spędzają większą część rozdziału kłócąc się o to, czyja to wina, a następnie jak należy się nim opiekować.

więcej historii

czy z tej bardzo niekompletnej litanii niedoskonałych związków małżeńskich należy wywnioskować, że Austen z jednej strony chytrze biła instytucję, nawet gdy wydawała się podnosić ją na jej współczesny piedestał z drugiej? Czy Edward i Elinor Ferrarowie zmysłowości i wrażliwości spędzają resztę swojego małżeńskiego życia goniąc zasmarkane nosy z brudnymi chusteczkami i po cichu strzelając do siebie o to, czyja kolej jest położyć dzieci do łóżka?

powieść milczy w tej kwestii, ale czytanie Austen w świetle zmian, jakie małżeństwo jako instytucja przechodziło w pokoleniach przed napisaniem powieści, może stanowić wskazówkę. Podobnie jak wiele problemów małżeńskich, ten pochodzi od dzieci, które stały się moralnym punktem centralnym nowej idei o tym, czym jest małżeństwo, a czego nie powinno się robić.

chociaż historycy i socjologowie zakwestionowali starszą konwencjonalną mądrość, że nuklearna struktura rodzin była innowacją Europejskiej rewolucji przemysłowej, koncepcja, że na czele rodzin powinny stać pary, które wybrały siebie nawzajem bez dużej ingerencji w rodzinę, była nowatorska, co było powodem poparcia tego wyboru: że jest lepszy dla następnego pokolenia.

małżeństwa zawierane kilka pokoleń wcześniej niż te z końca XVIII wieku przedstawione w powieściach Austena miały jasny i Starożytny cel: wzmocnienie istniejących sieci krewnych oraz rozwój społeczny i finansowy wszystkich członków rodziny, niezależnie od osobistych opinii przyszłych małżonków. Ślady tego systemu można zobaczyć w prymitywnym swataniu pani Bennet wyłącznie na podstawie tego, ile tysięcy „funtów rocznie” ma jakiś dżentelmen, lub w odrażających skargach Panny Bingley na temat tego, jak londyńscy krewni Bennetów są „w handlu” i dlatego nie mogą przynieść jej rodzinie żadnych powiązań wartych posiadania.

ale około roku 1700 świat się zmienił: Zwiększony dobrobyt, wznosząca się klasa średnia i profesjonalna oraz nieco lepsza higiena w Anglii Austen oznaczały, że coraz więcej dzieci przetrwało do dorosłości, co oznaczało zarówno większe inwestycje rodziców w ich wychowanie, jak i mniejszą potrzebę przypięcia losu finansowego rodziny tylko jednemu z nich. Na szczęście zawody-urzędnicze, Wojskowe, biznesowe, prawnicze i tak dalej—oferowały drogi do dobrobytu inne niż tradycyjny sposób posiadania dużych działek ziemi, które Prawa primogenitury i wiązania uczyniły niepodzielnymi.

Zawodowe drogi do bogactwa (dla mężczyzn) sprawiły, że nawet stosunkowo zamożne i zamożne typy zaczęły pozwalać swoim dzieciom na pewną swobodę w wyborze małżeństwa (w granicach rozsądku). W rezultacie małżeństwo tylko dla pozycji społecznej lub fortuny stało się gauche. Najskuteczniejsze bohaterki Austen poruszają się w tej przestrzeni „w obrębie rozumu” fachowo, odrzucając zalotników, którzy nie podobają im się, nawet jeśli mogą dać im pieniądze lub pozycję, zanim zdecydują się na tych, którzy lepiej zaspokajają zarówno ich intelekt, jak i rozsądne pragnienie, aby nie popadać w biedę. (Nie trzeba stosować wozów, zwykłych żołnierzy ani kominiarzy.)

narodziło się współczesne małżeństwo towarzyskie. I prawie jak tylko to się zaczęło, naród, który napędzał rewolucję przemysłową, zaczął masowo produkować takie partnerstwa, co z konieczności dało instytucji małżeństwa nowy ośrodek moralny: dzieci. Indywidualne szczęście tych dzieci stało się ważniejsze niż kiedykolwiek, ponieważ Więcej z nich przetrwało, aby być potencjalnie szczęśliwymi dorosłymi i otworzyło się więcej możliwych sposobów na materialny dobrobyt. Prowadzenie każdego z nich do szczęśliwego małżeństwa stało się jednym z bardzo widocznych wskaźników umiejętności rodzicielskich. Była to geneza szczególnego rodzaju nuklearnej rodziny-na czele której stoi dwoje ludzi, którzy są, a przynajmniej byli zakochani.

powieściopisarz Daniel Defoe, autor jednego z ulubieńców Austen z dzieciństwa, Robinson Crusoe, stał się prolixowym obrońcą tego systemu i głównym orędownikiem współczesnego ideału towarzyskiego małżeństwa. Ponieważ” wszystko, co można nazwać szczęśliwym w życiu człowieka, jest podsumowane w majątku małżeństwa”, twierdził, że szczególnym obowiązkiem rodziców było upewnienie się, że dzieci były wychowywane w szczęśliwych, towarzyskich małżeństwach między równymi intelektualnie i moralnie, aby mieli wzór do naśladowania.

prawdopodobnie z tego powodu wzrosły apetyty na podręczniki dla rodziców, nowy i niezwykle popularny gatunek tuż przed rozpoczęciem pisania. Argumentami dawców rad, takich jak John Locke (który nie miał dzieci) i Jean-Jacques Rousseau (który porzucił pięć swoich domów dziecka) było to, że dobre rodzicielstwo zaczęło się od towarzyskiego małżeństwa równych sobie, którzy dzielili zgodne filozofie wychowania dzieci. Po tym, jak małe dzieci zostały starannie poprowadzone przez wszystkie życiowe wyzwania (jeśli poszedłeś za Locke ’ em) lub porzucone w szwajcarskim lesie, aby same sobie radzić (Rousseau), głównym obowiązkiem rodzica było zapewnienie wskazówek dotyczących wyborów małżeńskich dorosłemu potomstwu. Defoe doradzał, że rodzic—”ojciec” jest domniemany—znaleźć równowagę między łagodnością i zniechęceniem w przypadku bardzo nieodpowiedniego wyboru, ale w przeciwnym razie przyjąć podejście laissez-faire. Sugeruje również, że jeśli rodzic od początku wypełniał swoje obowiązki, jedynym niezbędnym narzędziem będzie stempel gumowy.

to w tym temacie poradnictwa rodzicielskiego, gdzie powieści Austena naprawdę się ściemniają. To nie tyle, że wszystkie rzeczywiste życia małżeńskie, które przedstawia, są nieszczęśliwe-chociaż większość z nich jest do pewnego stopnia—ale że prawie wszystkie zawodzą w tym, co Defoe i wielu jego rówieśników określiłoby jako ich jedno zadanie.

Weź tę wzruszającą scenę między Panem Bennetem a Elizabeth po tym, jak pan Darcy poprosił o jej rękę. Wielu czytelników przytacza ją jako ulubioną, a kończy się to dość czule, Gdy Pan Bennet słucha w Defoeiański sposób powodów swojej córki, aby poślubić Darcy i stwierdza, że ” nie mógł rozstać się z … z kimś mniej godnym.”Ale zaczyna scenę od głębokiego pokazu swojego braku zaangażowania w zaloty lub małżeństwa córek. Nie ma pojęcia, że Darcy zalecał się do Elżbiety, uciszając wstyd rodziny, gdy jej najmłodsza córka, Lydia, uciekła z mężczyzną, którego nie miała zamiaru poślubić (wcześniej była do tego uzbrojona).

nie wiadomo również, czy nieudolny Pan Bennet zrobiłby wszystko, aby zniechęcić do meczu między Elizabeth i Darcy, nawet gdyby uznał to za błąd. – Wyraziłem na to zgodę-mówi rezygnując. „Jest to rodzaj człowieka, do którego nigdy nie powinienem się odważyć odmówić żadnej rzeczy, o którą raczył prosić.”Kiedy kolejny raz przypomina Elżbiecie, jak nieszczęśliwe było jego własne małżeństwo, ma to być odczytane jako jeszcze jedno niepowodzenie w stos na Bennetach. (Wcześniej w powieści, Pan Bennet czuł się wystarczająco komfortowo wspierając Elizabeth, gdy przyszło do jej absolutnego postanowienia, aby nie poślubić Pana Collinsa-najwyraźniej z jego własnym nieudanym małżeństwem-ale wydaje się zbyt boi się Darcy, aby zaoferować coś na drodze prawdziwego oporu.)

małżeństwo Elżbiety może okazać się dobre, pomimo braku kochającego przewodnictwa i modelu do naśladowania, ale inna powieść Austen wykorzystuje podobne okoliczności, aby zasugerować, że może to równie łatwo pójść w drugą stronę. W połowie drogi przez Mansfield Park, Sir Thomas Bertram zabiera trochę czasu od uciskania ludzi zniewolonych na jego karaibskich plantacjach, aby zapytać swoją najstarszą córkę, czy naprawdę chce poślubić swojego foppish zalotnika, Pana Rushwortha. Chociaż Maria i Rushworth mają swoje wady, prawdziwym złoczyńcą sceny jest Sir Thomas, który, według Defoe, nie ustawił się na tyle dobrze, aby przypieczętować wybory swoich dzieci. Nieobecny przez większość życia i żonaty z kobietą, która spędza większość dni na drzemce na kanapie, nie ma ani wskazówek, ani doświadczenia do zaoferowania.

z opóźnieniem radzi córce przeciw idiotycznemu Rushworthowi. Maria i tak wychodzi za niego za mąż, a potem zostawia go dla rakiszowego Henry 'ego Crawforda, ale w jej przypadku nie ma pana Darcy’ ego, który by go uratował. Traci fortunę, swój status, a w końcu samego Crawforda, po czym zostaje zmuszona do życia z owdowiałą ciotką: totalne bankructwo w grze o monopol Austen.

innymi słowy, krytyka Austen instytucji małżeństwa, która stawała się definiowana w jej własnych czasach, polegała na tym, że zawiodła w tym, co społeczeństwo chciało, aby to zrobić. Jeśli jesteś kobietą w powieści Austen, Twoje szanse na dobre małżeństwo są prawie całkowicie nieskorelowane z siłą małżeństwa twoich rodziców. Austen nie pokłada też wielkiej nadziei w postępie pokoleniowym. Starszyzna jej powieści byłaby jednym z pierwszych pokoleń, które skorzystałyby z nowych doktryn małżeństwa towarzyskiego i ich rzekomo pozytywnych skutków społecznych, jeśli chodzi o wychowanie dzieci. Jednak okazuje się, że nie są w stanie doradzać swoim dzieciom, aby dokonywały lepszych wyborów niż one same.

to, co Austen oferuje—i co jej krytycy często dyskredytują—to skupienie się na temperamentach jednostek wchodzących w związek partnerski, wykluczając koncentrację własnego wieku na partnerstwach przyszłych pokoleń jako przyczynach jego powstania. Jeśli bardziej interesuje ją” szczęśliwie „niż” kiedykolwiek później”, to może dlatego, że—w czasach przed wiarygodną kontrolą urodzeń—opierała się nowemu dziecięcemu skupieniu w małżeństwie.

była znacznie mniej optymistyczna niż jej rówieśnicy—lub ci z nas tutaj w XXI wieku, jeśli o to chodzi—o zdolność szczęśliwych małżeństw do rodzenia szczęśliwych małżeństw. W końcu jej najbardziej treściwe i towarzyskie małżeństwo-to z Croftów, w ostatniej powieści perswazja – jest szczególnie bezdzietne. Admirał i Pani. Croft spędzają swoje dni pomagając sobie nawzajem jeździć po wsi w powozie, który Austen raczej mocno opisuje jako przeznaczony tylko dla dwóch osób.

od czasów Austena żądania instytucji małżeństwa tylko wzrosły. W dzisiejszych czasach idealny małżonek nie jest tylko partnerem w romansie, ale także w samorealizacji i rozwoju osobistym. I przekazywanie tego wyidealizowanego rodzaju relacji następnemu pokoleniu nadal napędza rozmowę o tym, czym powinno być małżeństwo i jakie relacje powinno zawierać. Może to zaskoczyć wielu jej krytyków spisku małżeńskiego jako zaskakujące, ale gdyby Austen żyła dzisiaj, mogłaby być równie przerażona, jak oni, tym wszystkim, czego oczekuje się od małżeństwa.