rzadko, jeśli w ogóle, prosiłem o skorzystanie z łazienki w szkole. Nie dlatego, że nigdy nie musiałem iść, ale dlatego, że to stało się niepokojem zapytać. Nie chodziło tylko o to, „Pani Nauczycielko, czy mogę skorzystać z łazienki”, chwytanie tego, co zrobili z przepustką i zajmowanie się moimi sprawami.

nie W Gimnazjum, musieliśmy dostać odpowiednią przepustkę. Nasza książka z programem wymagała podpisu z czasem od nauczyciela, aby każdy, kto zatrzymuje ucznia na korytarzu, mógł zweryfikować: „ok, zostałeś wypisany do łazienki o 12: 00:15: 00, ale już prawie 14: 00, wracaj do klasy.”A pomysł przerwania lekcji lub interakcji z nauczycielem, poza odpowiedzią na pytanie, wpadł na mnie, nie pasował mi dobrze. Czułem się nieswojo z nimi, z kolegami z klasy i…. W zasadzie cała ta młodzieńcza „wyimaginowana publiczność”.

więc w 7 klasie hiszpańskiego, dosłownie moja ostatnia klasa tego dnia, trzymałem go. Sprawdziłam całą gamę środków zaradczych. Przesuwa się w fotelu, aby zmniejszyć ciśnienie, krzyżuje nogi, aby powstrzymać przypływ, głęboko oddycha, aby zwalczyć niepokój. Wszystko szło dobrze, aż w końcu pomyślałem: „nie wytrzymam dłużej. Muszę już iść.”Poszedłem podnieść rękę, aby uzyskać przepustkę i odejść, ale ktoś inny już podpisał swój plan, aby przejść samodzielnie. I była ścisła polityka nie więcej niż 2 na raz. I była już inna osoba…

więc starałem się wytrzymać ostatnie 15 minut zajęć. To było bolesne, ale przetrwałem.

wtedy kichnąłem.

Nasikałem w gacie, zadzwonił dzwonek, podszedłem do szafki po rzeczy, potem usiadłem we własnych sikach w drodze do domu autobusem, haniebnie wrzuciłem ubrania do prania i wykąpałem się.