“Desde que se fue triste vivo yo, caminito, amigo, yo también me voy,” zong Carlos Gardel, the tango toast of Argentina. Met deze treurige woorden maakte hij een klein stukje gebouwen in La Boca, Buenos Aires beroemd.de regel in het nummer wordt ruwweg vertaald als “Since she left I’ ve lived in sadness; the alley, my friend. Nu ga ik ook weg” en de steeg in kwestie is Caminito, een kleurrijke kleine pad in Buenos Aires’ La Boca wijk. Nou ja, zoiets.vreemd genoeg is de tekst van de Tango Caminito afkomstig van een gedicht, geschreven door de dichter Gabino Coria Penaloza, en verwijst naar een andere steeg, deze in het dorp Olta in de provincie La Rioja. De schrijver van het lied, echter de componist Juan de Dios Filiberto, werd geïnspireerd om het lied te schrijven door de felgekleurde Caminito in La Boca, en zet Filiberto ‘ s gedicht op muziek. De teksten van Caminito verwijzen dus naar één steegje, terwijl de muziek geïnspireerd is door een andere.

zoals het geval is met veel geromantiseerde plaatsen, kwam Caminito zelf eigenlijk van onsmakelijke oorsprong. Aanvankelijk was het een brug over een klein beekje, maar toen dat opdroogde werd het opgevuld. Later werden er spoorwegen gehuisvest die al snel verlaten werden, en daarna een stortplaats. Caminito dankt zijn restauratie aan kunstenaar Benito Quinquela Martín, bekend voor het schilderen van de ruwe haven leven rond La Boca.in de jaren 1950 begon Quinquela Martín de gebouwen van Caminito levendige kleuren te schilderen, en bouwde uiteindelijk een klein podium aan het einde van de wandeling. Zijn vasthoudendheid vestigde het pad als een kunstenaarsgemeenschap, en in combinatie met zijn tango-faam leeft Caminito voort als een mijlpaal in Buenos Aires.