lipiec 8, 2019
w jaki sposób obrazy kultury popularnej wnoszą dziedzictwo do struktury? Jeśli budynek jest oznaczony, czy to oznacza, że jego historia będzie nadal opowiadana? Jak korzystać z wielkich narracji, aby zachować wygodę i uniknąć zaglądania w ukryte historie ludzi i miejsc?
Hotel Barbizon działał w latach 1927-1981 jako rezydencja wyłącznie dla kobiet. Późnogotycki budynek w stylu Revival przy 140 East 63rd Street stoi na 23 piętrach, a przez dziesięciolecia jego 700 maleńkich pokoi wieloosobowych były domem dla młodych, pełnych nadziei, samotnych kobiet o skromnych środkach i ogromnych marzeniach.
dzięki popkulturze Hotel stał się nieco kultowy. Wersje Barbizon są pokazane w Mad Men, The Bell Jar, Agent Carter, i więcej. Dziś, landmarked budynku-unikalny różowy stonowanych cegieł z cech włoskiego renesansu-jest teraz pełen luksusowych apartamentowców z siłownią równonocy na dole. W latach 60. Dziś jednopokojowe mieszkanie w Barbizon kosztuje 15 milionów dolarów.
jest jeszcze 11 kobiet, które z powodu kontroli czynszu nadal mieszkają w budynku po 40 lub 50 latach, niektóre płacą 113 dolarów miesięcznie. W dziesięcioleciach Barbizon jako „klub i Rezydencja dla profesjonalnych kobiet”, jak hotel rozliczane się, był znany ze swojego glamorous sorority-jak obłożenia.
kobiety często przenosiły się do Barbizon z wielką ambicją i minimalnymi pieniędzmi, gotowe na szansę na swoje marzenia w Nowym Jorku. Mieszkańcy Barbizon kontynuowali pracę jako Sekretarki, modelki, redaktorki i aktorki w czasach, gdy oczekiwano, że kobiety od razu wezmą ślub i założą rodziny, już przełamując społeczną formę i podejmując ryzyko. Barbizon był miejscem, gdzie niezależne kobiety mogły być bezpieczne, pod opieką i częścią społeczności. Obiecano, że zamieni dziewczyny w kobiety, przedstawiając obraz nieskończonego, ale obfitego, szczęśliwego, błyszczącego życia, które można było osiągnąć tylko przez życie w hotelu. Pokój w Barbizon był jedną z najbardziej ekskluzywnych rzeczy, jakie młoda kobieta w Nowym Jorku mogła mieć dla siebie.
mężczyznom nie wolno było przekraczać piętra, chyba że zostali podpisani w recepcji i pod ścisłym nadzorem. Obowiązywał ścisły dress code, godzina policyjna, brak jedzenia na górze, brak elektryczności i urządzeń w pokojach oraz specyficzne oczekiwanie, że mieszkańcy będą „moralni” i szanujący. Aby wziąć pod uwagę miejsce zamieszkania, wnioskodawcy musieli dostarczyć trzy listy referencyjne i udowodnić, poprzez swój strój i zachowanie, że są odpowiednie dla elitarnego, ekskluzywnego doświadczenia z Barbizon.
I zaniepokojeni rodzice byli pewni, że Barbizon zapewni bezpieczeństwo ich młodym córkom w Nowym Jorku. Czas nazwał hotel ” jednym z niewielu miejsc … gdzie dziewczyna może zabrać swoją cnotę do łóżka i odpocząć pewny, że nadal będzie tam rano.”Znani mieszkańcy to Grace Kelly, Joan Didion, Lauren Bacall, Liza Minelli, Sylvia Plath, Joan Crawford, Candice Bergen, Elaine Stritch i Cybill Shepherd–wszyscy, oczywiście, zanim stali się sławni. Eileen Ford, duża agencja modelek, wynajmowała bloki pokoi dla młodych modelek, gdy przyjechali do Nowego Jorku. Chciała ich chronić, z dala od tabloidów i w miejscu, gdzie mogłaby ich śledzić. Mieszkały tam znane modelki i nieuchronnie zwróciły uwagę na to miejsce; Supermodelka Dolores Hawkins miała kiedyś Forda Thunderbirda z 1957 roku dostarczonego pod drzwiami Barbizon. „Dziewczyna z Barbizon” stała się wizerunkiem społecznym, do którego aspirowały kobiety w całym kraju, ponieważ obrazy modelek i aktorów w fantazyjnych samochodach ze sławnymi mężczyznami były rozrzucane po tabloidach i ekranach filmowych.
najsłynniejsze nowojorskie „Kawalerki” mieszkały w hotelu Barbizon w kulturalnej oazie z basenem, tarasem słonecznym, kortami do badmintona, codzienną herbatą i cotygodniowymi wycieczkami i zajęciami. Mężczyźni zawsze próbowali zakraść się do Barbizon, oszukując ochroniarzy, aby zapewnić im dostęp do mieszkańców. Niektórzy mężczyźni udawali ojców, księży, lekarzy, a konkretnie Johna Macguigana, słynnego ginekologa z upper east side, aby uzyskać dostęp do damskich pokoi. Mężczyźni z listy A i celebryci wysyłali usługi samochodowe, aby odebrać grupy kobiet na imprezy i imprezy, lub spędzać czas w kawiarni na dole, mając nadzieję przyciągnąć uwagę aspirującego młodego artysty.
tak więc o Barbizonie opowiada się wiele historii. Ale mało znana Ciemniejsza strona daje pełniejszy obraz doświadczeń mieszkańców w tym miejscu. Na każdego mieszkańca Barbizon, który osiągnął ogromną sławę i fortunę, było kilkudziesięciu, którzy pozostali samotni, biedni i na obrzeżach w swoich maleńkich, anonimowych pokojach, w koszulach nocnych i zimnych kremach, czekając na swój wielki przełom.
Jeden z pisarzy mówi :” jeśli mieszkałeś tam, gdy miałeś ponad 25 lat, to było po wszystkim.”Rzadko wspomina się o kobietach, które w całej historii hotelu popełniły samobójstwo, rzucając się z dachu hotelu. Kobiety każdej nocy płakały w budkach telefonicznych, czekając na listy i wiadomości telefoniczne i gości, którzy nigdy nie przybyli, i siedząc samotnie przy stole w salonie lub w pokoju telewizyjnym. Kobiety obawiały się chronicznej przemocy w mieście, rosnącego poczucia porażki z każdym dniem, który mijał, i możliwości skończenia w biedzie i samotności po podjęciu poważnego ryzyka, aby gonić za swoimi marzeniami. Oglądali, jak ich współmieszkańcy wychodzili z wymyślnymi ludźmi na randki do klubów, pokazów i imprez, i zatrzymywali się w Barbizon, mając nadzieję, że jutro może być inaczej.
Historia Barbizonu jest więc pełna przepychu i rozpaczy. Historia glamour jest wygodniejsza i łatwiejsza do wzmocnienia. Jest to iteracja Nowego Jorku, którą widzieliśmy w filmach i można umieścić znane twarze sławnych nazwisk, aby wyobrazić sobie. Lata smutku i pustki–i historie setek kobiet, które to odczuły–gubią się w cieniu tych, które „to zrobiły.”Cybill Shepherd napisał o Barbizonie:” pamiętam, jak siedziałam w moim małym różowym pokoju-mój pokój był Pepto-Bismol pink-spoglądając w dół … czując, że nigdy w życiu nie byłam tak samotna.”