– Patrz: PES Cavus:

– dyskusja:
– rzadko obecna przy urodzeniu deformacja stopniowo staje się widoczna w miarę wzrostu i dojrzewania stopy dziecka;
– składniki:
– podwyższony łuk podłużny – cavus –
– zgięcie podeszwowe pierwszego promienia i pronacja przodostopia
– odpowiedzialne za cavusowy wygląd stopy;
– na WT nosząc ją zmusza piętę do położenia warusa powodując wt aby urodzić się na bocznej granicy stopy;
– Varus tylnej stopy: zmienny stopień Varus tylnej stopy;
– pronacja & adduction of forefoot;
– drapanie palców;
– prostowniki długich palców stają się dodatkowymi zgięciami grzbietowymi stopy w/ wynikowe drapanie palców;

– Diff Dx: 2/3 tych pacjentów będzie miało zaburzenie neurologiczne
– ząb Charcota marie: (przedni mięsień piszczelowy jest charakterystyczny dla CMT);
– piśmiennictwo:
– częstość występowania choroby Charcota-Marie-Tooth u pacjentów z obustronnymi stopami cavovarus.
– korekcja deformacji stopy cavovarusa w chorobie Charcota-Marie-Tooth.
– paralityczna nierównowaga mięśniowa
– wrodzona stopa szpotawa: deformacja resztkowa;
– idiopatyczna;
– zwyrodnienie spinocerebellar
– dysrafizm kręgosłupa
– guz rdzenia kręgowego:
– polio
– mózgowe porażenie dziecięce
– wodogłowie utajone
– neuropatia obwodowa;
– dystrofia mięśniowa Beckera
– uszkodzenie nerwu nadnerczowego

– badanie:
– elastyczność tylnej stopy oceniana jest za pomocą testu blokowego Colemana;

– cechy radiograficzne:
– wt bearing radiograph:
– śródstopia są nadmiernie zgięte podeszwowo;
– śródstopie jest podwyższone;
– tylna stopa jest w warstwie – zredukowane zgięcie podeszwowe kości skokowej;
– zgięcie grzbietowe stawów MP jest również widoczne;

– Pracuj:
– w uprzednio prawidłowej stopie, w której rozważa się problem neurologiczny, należy wykonać EMG;
– zdjęcie RTG kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego;
– MRI rdzenia kręgowego (do R/o guza rdzenia kręgowego lub zmian dysraficznych),
– tomografia komputerowa mózgu w celu oceny utajonego wodogłowia;

– możliwości leczenia stopy Cavovarus:
– chirurgiczne leczenie stopy cavovarus opiera się na sztywności stopy;
– wydłużenie ścięgien i przesunięcia są stosowane do elastycznych stóp, a procedury kostne są dodawane do stałych deformacji;
– zwolnienie powięzi podeszwowej;
– młodsze dzieci mogą być leczone w/ radykalnym uwalnianiu podeszwowym, po czym następują sekwencyjne manipulacje i aplikacje odlewane;
– nawet z elastyczną tylną stopą, uwalnianiu tkanek miękkich musi Zwykle towarzyszyć OSTEOTOMIA pierwszego śródstopia przyśrodkowego kształtu klinowego;
– pierwsza OSTEOTOMIA śródstopia;
– OSTEOTOMIA klina zamknięcia grzbietowego pierwszej podstawy śródstopia (lub pierwszej formy klinowej) jest połączona z radykalnym uwalnianiem podeszwowym;
– transfery ścięgien
– wskazane w przypadku deformacji spowodowanych przez zaburzenia neurologiczne w/ zaburzenia równowagi mięśniowej;
– prostowniki długich palców są przenoszone do kości śródstopia (Technika Jonesa) lub do kości stępowej (Technika Hibbsa);
– należy również rozważyć przeniesienie tylnych ścięgien bocznych na grzbietowo – boczny aspekt stopy;
– u starszych dzieci i młodzieży proste uwolnienia tkanek miękkich są zwykle niewystarczające, ponieważ wystąpiły adaptacyjne zmiany kostne;
– OSTEOTOMIA kości piętowej:
– wskazana, jeśli test bloku bocznego wykazuje nieprawidłowości;
– potrójna artrodeza:
– zarezerwowana dla sztywnych deformacji u pacjentów w wieku dojrzałym;

– w rzadkich przypadkach potrójna artrodeza musi być połączona z osteotomią przodostopia;
– deformacja palca pazurowego:
– deformacja palca pazurowego jest zbliżona po korekcji stopy cavovarusa;
– w raporcie Sammarco GJ i wsp. (2001) autorzy opisują 21 stóp u 15 pacjentów, którzy przeszli osteotomię kości piętowej i jednego lub więcej kości śródstopia w celu objawowej deformacji stopy cavovarusa;
– etiologie obejmowały dziedziczną neuropatię czuciową ruchową (HMSN) (15 stóp), zespół post-polio (dwie stopy), rdzeń krzyżowy lipomeningocele (2 stopy),
torbiel porowatości płata ciemieniowego (1 stopa) i idiopatyczna neuropatia obwodowa (1 stopa);
– zgłaszanymi dolegliwościami były bóle śródstopia (15 stóp), niestabilność stawu skokowego (5) i owrzodzenie pod 2.głową śródstopia (1 stopa);
– ocena stanu Maryland Foot Rating (University of Maryland) poprawiła się z 72,1 (średnia.) przedoperacyjnie do 89,9 (śr.) po operacji (obserwacja średnio 70,9 miesiąca).
– aofas poprawił wynik z 46,3 (śr.) przed operacją do 89.1 (śr.) pooperacyjnie, a wynik śródstopia aofas
poprawił się z 40,9 (śr.) przed operacją do 88,8 (śr.) pooperacyjnie (obserwacja średnio 20,8 miesiąca);
– wynik Postop AOFAS na wszystkich 19 stopach wynosił 90.8 (śr.), a pooperacyjny wynik śródstopia AOFAS dla wszystkich 19 stóp wynosił 90,2 (śr.);
– ruch kostek, tylnych i śródstopia został utrzymany lub poprawiony w szesnastu stopach.
– powikłania obejmowały opóźniony związek w dwóch i brak zjednoczenia w trzech z 66 osteotomii śródstopia;
– analiza radiograficzna wykazała zmniejszenie addukcji przodostopia (średnio 9,6 stopnia.) i obniżenie obu stóp tylnych (9,1 stopnia śr.)
i cavus przodostopia (10,6 stopnia), co prowadzi do ogólnego 13-procentowego zmniejszenia wysokości łuku podłużnego;
– ref: Stopa Cavovarus leczona połączoną osteotomią kości piętowej i śródstopia.

Pes cavovarus. Przegląd podejścia chirurgicznego z wykorzystaniem selektywnych procedur tkanek miękkich.

uwolnienie podeszwy w korekcji deformacji stopy w dzieciństwie.

Pes cavovarus jako późna konsekwencja uszkodzenia ścięgna peroneus longus.

„idiopatyczny” pes cavus-badanie jego etiologii.

działanie zespołu stawu skokowego i podkolanowego w fazie chodu.

prosty test elastyczności tylnej stopy w stopie cavovarus.

niestabilność stopy w deformacji cavovarusa: równowaga statyczna i dynamiczna.

otwarcie podeszwy-OSTEOTOMIA KLINOWA kości klinowych połączona z selektywnym uwalnianiem podeszwy i osteotomią Dwyera dla pes cavovarus u dzieci.

deformacja stopy cavovarus/supinated a zewnętrzne skręcenie piszczelowe: rola tylnego ścięgna piszczelowego.

zespół przedziału piszczelowego i stopa cavovarusa.
Dorosła stopa cavovarus.